Θέλω να περπατήσω ανέμελα, να μαζέψω βότσαλα,αλλά…

Μάνη, 18 Ιουλίου 2019. Ο ήλιος έκαιγε, ήτανε ντάλα μεσημέρι, ήμουν ήδη τρεις ημέρες διακοπές. Βρισκόμουν στο ευχάριστο σημείο να έχω βαρεθεί τη ξαπλώστρα μου. Τα παιδιά έπαιζαν στην άμμο, ο σύζυγος είχε αποκοιμηθεί.

Ήθελα να σηκωθώ να πλατσουρίσω στην ακροθαλασσιά, να περπατήσω κατά μήκος της παραλίας. Να νιώσω τη καυτή άμμο στα πόδια μου κι έπειτα να τα δροσίσω, περπατώντας πάνω στα βρεγμένα βότσαλα. Η παραλία σχετικά ήσυχη, λίγες παρέες σκόρπιες εδώ κι εκεί. Το μόνο που είχα να κάνω, ήταν να σηκωθώ και να εκτεθώ περιπλανώμενη με το μαγιό μου, στ’ αδιάκριτα βλέμματα των γύρων μου.

Φυσικά και δίσταζα, διότι ο ενδογενής κριτής μου, ήταν σκληρότερος όλων. Φώναζε με αγένεια πως έχω κυτταρίτιδα, ψωμάκια, περιττά κιλά, γενικά καμπύλες σε πλήρη ανάπτυξη! Μου έλεγε να κάτσω στα αυγά μου, σαν κότα στρουμπουλή, σαν όμορφη πουλάδα. Μα βαρέθηκα να τον ακούω τόσα χρόνια! Επίσης, βαρέθηκα τη ξαπλώστρα μου και χόρτασα το κολύμπι. Θέλω να περπατήσω ανέμελα, να μαζέψω βότσαλα. Αυτό ήταν! Σηκώθηκα! Όχι, δεν είχα απαλλαγεί από τα περιττά κιλά, με τη δύναμη της σκέψης. Είχα όμως τη δικαιολογία, όποτε ο εσωτερικός δικαστής, σώπασε για λίγο. Όσο για τους υπόλοιπους, που θα με κοίταζαν επικριτικά… Δε βαριέσαι, κανένας δεν θα ήταν τόσο σκληρός, όσο εγώ η ίδια με τον εαυτό μου, θα τους αγνοούσα επιδεικτικά!

Διάβασε ακόμη: Μίλα με τον εσωτερικό σου κριτή

Τα κοίταγα με απίστευτη προσήλωση, ίσως για να αποφύγω την οπτική επαφή με τους περίεργους. Μάζεψα πέντε βότσαλα, τα βάφτισα μαγικά! Κάθε ένα έκρυβε και μία βαθιά μου επιθυμία. Υγεία, αγάπη, αποδοχή, ευγνωμοσύνη, επιτυχία. Θα τα κουβάλαγα όλη τη χρονιά μαζί μου, για να μου θυμίζουν τους στόχους μου. Κατάφερα να πείσω μέχρι και τα παιδιά μου. «Είναι μαγικά» τους είπα, επιστρατεύοντας όλη μου τη θεατρικότητα. Πρέπει να ήμουν πραγματικά καλή, στο ρόλο της ξεπεσμένης γοργόνο-νεράιδας. Τα αθώα μου, με κοίταξαν με γουρλωμένα μάτια, κρέμονταν από τα χείλη μου, να μάθουν τις μαγικές ιδιότητες των βότσαλων. Ο μικρός μάλιστα μου ζήτησε να τα πάρει.

«Όχι» του είπα με σθένος η άκαρδη μάνα. Τέτοια αυθυποβολή για τη βοήθεια που θα μου προσέφεραν.

Επειδή όμως, επίσης κατά τον εσωτερικό μου κριτή, δεν είμαι αρκετά καλή νοικοκυρά. Έμειναν ξεχασμένα μέσα στη τσάντα θαλάσσης, μαζί με κάτι αντηλιακά, μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Όταν τα ξανά βρήκα, δεν έμοιαζαν καθόλου με τα μαγικά μου βότσαλα. Ήταν θολά, χλωμά, άχρωμα, μίζερα, θλιμμένα. Εκείνα ήταν απλά πέτρες και εγώ κατά τον ενδογενή δικαστή μου, ένα εγωκεντρικό πλάσμα, που τα έβλαψα, απομακρύνοντας τα από το φυσικό τους περιβάλλον. Προσπάθησα να θυμηθώ, το στόχο, με τον οποίο είχα βαφτίσει το καθένα. Απίστευτο, θυμόμουν ξεκάθαρα, δώδεκα μήνες μετά! Κοίτα να δεις που τα Ω3 κάνουν δουλειά τελικά.

Ανοησίες, αυτολογοκρίθηκα και θύμωσα με το χαζορομαντικό μου κομμάτι. Πήγα να τα πετάξω, αλλά νίκησε ο συναισθηματικός μου εαυτός. Σε λίγες μέρες θα έφευγα για Κρήτη, τα ξαναέβαλα στη τσάντα και υποσχέθηκα πως θα τα αφήσω στη πρώτη παραλία που θα κολυμπήσω.  Το σκηνικό ίδιο… Ο ήλιος καυτός, εγώ στη ξαπλώστρα. Τα παιδιά αυτή τη φορά, θάβουν τον πατέρα τους στην άμμο. Ψάχνω για το βιβλίο μου, στη γνωστή τσάντα και αντί αυτού βρίσκω τα βότσαλα!

Ω θεέ μου! Εδώ μοιάζουν, με αδιάκριτα βλέμματα. Είμαι 20 κιλά λιγότερα από πέρυσι και όμως ντρέπομαι περισσότερο να σηκωθώ από την ξαπλώστρα μου. Φέτος έκλεισα τα 41 και προφανώς κάποια ρύθμιση χάλασε, διότι ο εσωτερικός κριτής, ουρλιάζει πια μέσα στ’ αυτιά μου. Ωχ αδελφέ, τι ενοχλητική παρέα για τις διακοπές. Τι τοξική παρέα να την κουβαλάς μαζί σου, μια ζωή! Σκέφτομαι, πως δε μπορεί, θα υπάρχει κάποιος τρόπος να του κλείσω το στόμα για τα καλά. Έτσι, εκεί, κάτω από τον ήλιο, υπό τον παφλασμό των κυμάτων και τα χαρούμενα γέλια των παιδιών μου, αρχίζω να του απαντάω. Με θράσος και αγένεια, όπως κάνει και εκείνος τόσα χρόνια. Του αριθμώ μια μία τις ευλογίες της ζωής μου. Μαζεύεται, κομπιάζει, ψιθυρίζει… χάνεται… σβήνει…

Είναι πράγματι μαγικά αυτά τα βότσαλα! Υγεία, Αγάπη, Ευγνωμοσύνη, Αποδοχή, Επιτυχία. Η ΑΓΑΠΗ είναι μπροστά μου, σε αυτούς του τρεις χωμάτινους κεφτέδες! Την ΥΓΕΙΑ, την νιώθω στις αντοχές μου. Ε, και στις προληπτικές εξετάσεις από το διαγνωστικό , 41 είπαμε. Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ έχει αγκαλιάσει κάθε μου κύτταρο, περισσότερο και απ’ αντηλιακό…

Κοιτάζω μία τα βότσαλα και μία τον άντρα μου. Με καλεί σε βοήθεια, γιατί τα παιδιά τον έχουν ταΐσει χώμα. Το κεφάλαιο ανασφάλεια τελειώνει εδώ! Σηκώνομαι με πρωτόγνωρη αυτοπεποίθηση και αποφασισμένη να κατακτήσω και την αυτό ΑΠΟΔΟΧΗ!!! Βοηθάω το σύζυγο, αποχαιρετώ και απελευθερώνω στην ακροθαλασσιά τα βότσαλα.

Ήταν τελικά μαγικά! Μέσα σ’ αυτόν το χρόνο, είχα πραγματοποιήσει τους τέσσερεις από τους πέντε στόχους μου. Και αν διαβάζεις αυτό το άρθρο και καταφέρεις να σωπάσεις (έστω και λίγο), τον εσωτερικό σου δικαστή, τότε μου χάρισαν και την ΕΠΙΤΥΧΙΑ! Πέντε στα πέντε!

Ολόψυχα σου εύχομαι να τα βρεις… Αν όχι τα ίδια, τα δικά σου μαγικά βότσαλα!

 

Photo: Unsplash