Ο κύκλος που κλείνει!

Δρόσισα με λίγες σταγόνες νερό, το κατά κόκκινο «Αλεξανδρινό», που στολίζει το σαλόνι μου, λόγω των ημερών και κατευθύνθηκα στη βεράντα μου. Όμορφο που είναι το φεγγάρι απόψε, λεπτό και ντελικάτο, σαν γυναικείο κόσμημα για τα μαλλιά. Καθισμένη στη μπαμπού πολυθρόνα, τυλιγμένη με ένα χνουδωτό άσπρο κουβερτάκι, ρεμβάζω και ανυπομονώ να ταξιδέψω, στις σελίδες του μυθιστορήματος που αγόρασα. Τούτο όμως το φεγγάρι, μέσα σε αυτή την ησυχία, κλέβει τη προσοχή μου. Καθυστερεί τη προγραμματισμένη αναχώρηση με το τρένο της φαντασίας; Ή απλά γεμίζει τις αποσκευές μου με επιπλέον συναισθήματα; 

Είκοσι οκτώ ημέρες καραντίνας, περίμενα να έρθει το βιβλίο. Άλλες τόσες ώρες, μέτρησα, μέχρι να καταφέρω να βρω, μία τέτοια στιγμή ηρεμίας. Μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα, με καθήλωσε και με έκανε να τα ξεχάσω όλα, ένα κομμάτι ουρανού με ασημένια λάμψη! Αιχμαλώτισα τη στιγμή και με κόπο πήρα τα μάτια μου από πάνω του. Επιβιβάστηκα στο προαναφερθέν τρένο. Χάιδεψα τα ανάγλυφα γράμματα του εξωφύλλου. Οσφράνθηκα τη μυρωδιά του χαρτιού και  χάθηκα στις σελίδες του, για ώρες… 

Το ραντεβού ήταν καθημερινό, ίδια ώρα, ίδιο μέρος. Μόνο η θέση της πολυθρόνας άλλαζε, ανάλογα με τον καιρό. Κάποιες μέρες το κρύο και η υγρασία, με υποχρέωνε να ταξιδέψω, μέσα από την μπαλκονόπορτα. Η απαγωγή της προσοχής μου, από τη λάμψη και  το διαφορετικό κάθε φορά, σχήμα της σελήνης, είχε γίνει ρουτίνα. Ένα στάδιο προετοιμασίας πριν περιπλανηθώ ανάμεσα στις λέξεις. 

Αχ, ήταν τόσο απολαυστική αυτή η διαδικασία, που δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ. Όταν είχα διαβάσει πάνω από το μισό βιβλίο, άρχισα να μελαγχολώ. Η  σκέψη και μόνο της στιγμής, που θα διάβαζα το τελευταίο κεφάλαιο, με στενοχωρούσε. Η ιστορία του βιβλίου, διαδραματιζόταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Υπήρχαν γλαφυρές περιγραφές, μιας εποχής που έχει εκπνεύσει. Άφησε παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, ότι ήταν απαραίτητο  και αποσύρθηκε. Την ίδια στιγμή που κάτι ξεκινάει, είναι καταδικασμένο να κάνει τον κύκλο του και να τελειώσει! Όλα τελειώνουν κάποια στιγμή! Όπως το φεγγάρι, όπως το κεφάλαιο, όπως το βιβλίο…

Η φύση σοφά δημιουργεί και ολοκληρώνει παντού κύκλους!

Η πορεία κάθε αρχής είναι προδιαγεγραμμένη. Ο επίλογος αναπόφευκτος.   Ότι γεννιέται πεθαίνει, ότι αρχίζει τελειώνει. Όσο κακή και αν ήμουν στη γεωμετρία, το μάθημα που με διδάσκει αυτό τον καιρό η σελήνη, το κατανοώ ξεκάθαρα. 

Προπαραμονή πρωτοχρονιάς, λίγο μετά τις έντεκα. Στέκομαι όρθια, κρυμμένη μέσα σε ένα χοντρό, μαύρο φούτερ, φόρμα και παντόφλες. Την επίσημη στολή του 2020. Έχω βγει έξω, μη φανταστείς ότι παρανομώ, μέχρι εκεί που μου επιτρέπεται έφτασα, τη βεράντα μου. Ακουμπάω στη κουπαστή και κρατάω μία κούπα ζεστή σοκολάτα. Έχει επιτέλους πανσέληνο, την τελευταία της χρονιάς. Κατασκόπευσα προσεχτικά τούτο εδώ το φεγγάρι, που σήμερα 28 ημέρες μετά, κλείνει τον κύκλο του!

Θυμάμαι ξεκάθαρα, εκείνη τη στιγμή, που έριξα τα μάτια στον ουρανό και το είδα λεπτό και ντελικάτο. Κοίτα το σήμερα, ολόγιομο, χωρίς ίχνος ατέλειας. Aστραφτερό σαν μαργαριτάρι. Μα πόσες διαφορετικές λεπτομέρειες παρατηρώ κάθε φορά. Το κοιτάζω και μαγεύομαι! Φωτίζει, στολίζει, πρωταγωνιστεί σε έναν μονόλογο  που εξιστορεί μυστικά αιώνων.  Σε παρασέρνει με τη χάρη του. Φυσάει και θαρρείς πως θα σου φέρει ο νοτιάς φεγγαρόσκονη. Καμία πανσέληνος δε μοιάζει με την άλλη. Καμία ανατολή δεν είναι ίδια με την επόμενη. Τι τεράστιος καλλιτέχνης το σύμπαν!

Η βραδινή ρουτίνα αρχίζει, κάθομαι στη πολυθρόνα μου, τυλίγομαι με τη κουβερτούλα μου και ξεκινάω… Απόψε τελειώνει…

Ένας κύκλος κλείνει, μια ιστορία ολοκληρώνετε. Ένα ΤΕΛΟΣ εποχής γράφεται. Δε χύνονται δάκρυα, δεν υπάρχει πόνος! Μόνο χτυποκάρδι και λαχτάρα για τη νέα αρχή!

Ακουμπάω το βλέμμα μου στο «Αλεξανδρινό»… Μαράθηκε… Άλλος ένας κύκλος συντελεύθηκε. 

Δεν διψούν για πένθος οι κύκλοι που κλείνουν! Γιορτές και πανηγύρια γυρεύουν! 

Η ζωή γενναιόδωρα σου δίνει πάντα την επιλογή ή μένεις να κοιτάς το λουλούδι που μαράθηκε ή το ακουμπάς στο χώμα, για να γίνει λίπασμα και να θρέψει το επόμενο. Ή κλαις για το χρόνο που έχασες ή κοιτάς μπροστά και αποφασίζεις να μη χάσεις άλλο. Ή αποχαιρετάς μίαν ανθρώπινη σχέση που τελείωσε, σώζοντας όσα σου χάρισε ή ξεπαγιάζεις μουδιασμένος, σε μία σχέση πιο κατεψυγμένη και από αρακά.

Η μεγάλη, η πρώτη, η ΑΠΟΛΥΤΗ δασκάλα, η ΦΥΣΗ, κλείνει τους κύκλους της. Η εξέλιξη είναι μονόδρομος. Ή θα πας παρακάτω ή θα φοβηθείς την απότομη στροφή του κύκλου και θα παραμείνεις σε μία ατελείωτη, μονότονη, θλιβερή ευθεία.

Διάβασε: Η ιστορίας μιας ευτυχισμένης γυναίκας

Ο αέρας κόπασε, το φεγγάρι κρύφτηκε. Μία ημέρα πέρασε, μία χρονιά τελείωσε, μια νέα ξημερώνει. 

Το βιβλίο διπλώνει, το πορτατίφ σβήνει, ο κύκλος κλείνει…

Αύριο κιόλας θα είναι όλα μνήμες… Θα ξεθωριάσουν με το χρόνο κι αυτές!

Κρατά σαν προίκα, τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ που σου άφησαν και προχώρα!

Ίσως τελικά, μόνο αυτά δεν τελειώνουν ποτέ…

Φωτογραφία: SAVIN MADELEINE