Γέλιο για Αποτοξίνωση!!!

Μεσοβδόμαδα, μέρα μεσημέρι, γράφω χιλιόμετρα με το καρότσι μέσα στο super market. Στο διάδρομο με τους καφέδες ξεχνιέμαι για λίγο και πέφτει το μάτι μου στο τσάι, γιατί όχι, σκέφτομαι και κατευθύνομαι στα ράφια που το φιλοξενούν. Ξαφνιάζομαι! Δεν είχα προσέξει πόσο μεγάλη ποικιλία σε αφεψήματα υπάρχει. Την προσοχή μου τραβάει μία συσκευασία που γράφει πάνω DETOX. Θες που ακόμα οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα φωνάζουν από τους γλουτούς μου, θες που μετά από ένα χρόνο καραντίνα έχω αρχίσει να νιώθω την ανάγκη για κάθε τύπου αποτοξίνωση…

Το αγοράζω και στιγμιαία έχω τη ψευδαίσθηση, πως τούτο εδώ το τσάι, θα (ξε)καθαρίσει τα μέσα μου…

Ενώ έχω ολοκληρώσει τα ψώνια μου και λίγο πριν φτάσω στο αυτοκίνητο, χτυπάει το τηλέφωνο μου. Μια φωνή οικεία φτάνει στα αυτιά μου, αλλά αδυνατώ να θυμηθώ σε ποιάν ανήκει. 

«Η Αναστασία είμαι τρελοκομείο μου!» λέει με σκανδαλώδη οικειότητα  και συνεχίζει το σύντομο βιογραφικό της, «… Από την παλιά σου δουλειά…».

Αμέσως βλέπω σαν τρέιλερ από ταινία, εμένα και την Αναστασία, σε διαφορετικές στιγμές στην 5ετή γνωριμία μας, να γελάμε,  να γελάμε, να γελάμε!!!

Έχω να τη δω και να της μιλήσω τουλάχιστον 3 χρόνια, αλλά ξαφνικά η συζήτηση συνεχίζει εκεί ακριβώς που είχε μείνει, με την ίδια ζεστασιά και τον ίδιο ενθουσιασμό και από τις δύο. Δεν υπάρχουν γκρίνιες και εγωισμοί. Υπάρχει χημεία, κατατεθειμένη εκτίμηση και δεδομένη κατανόηση. Χαθήκαμε… Ε και! Τα πως και τα γιατί λίγη σημασία έχουν. Αυτό που αγαπώ να λογαριάζω, είναι η χαρά που δίνω και παίρνω, αδιαπραγμάτευτα με κάποιους ανθρώπους. Ίσως να μην είναι οι καλύτεροι μου φίλοι, είναι σίγουρα όμως, η καλύτερη παρέα!

«Θέλω να σε δω, μου έχεις λείψει, θα έρθεις από το σπίτι;» ρωτάει παραπονιάρικα.

«Μα… είμαι με τα ψώνια από το super market… Μα… τα παιδιά…», έχω ένα σωρό δικαιολογίες που δεν μου επιτρέπουν να χαλαρώσω…

Διαβάστε ακόμα: Φτιάξε Χρόνο!

«Έλαααα ή τώρα ή ποτέ, αν δεν έρθεις σήμερα, το πιο πιθανό είναι να κάνουμε άλλα 3 χρόνια να τα πούμε.», μου λέει και ξέρω πως έχει δίκιο. Κάνω μία μεγάλη παύση και στο μυαλό μου τακτοποιώ εκκρεμότητες.

«Έχεις χώρο στο ψυγείο σου;» ρωτάω.

«Για την ακρίβεια είναι άδειο, είμαι η ίδια εργένισσα που θυμάσαι, ακόμη αντιπαθώ να μαγειρεύω και να σκουπίζω…», αποκρίνεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια και σκάμε και οι δυο στα γέλια.

«Κανονίζω να κρατήσει η αδελφή μου λίγο περισσότερο τα παιδιά και έρχομαι, μία ώρα μόνο…» επιμένω.

«Κάτι είναι και αυτό, άντε έλα!».

Γνωρίζοντας τις γαστριμαργικές της αδυναμίες, κάνω μία στάση στο αγαπημένο της ζαχαροπλαστείο και αγοράζω ένα ταψάκι, ζεστό, μοσχοβολιστό μπακλαβά. Παίρνω και τη τσάντα, με τα ψώνια του super market, που χρειάζονται ψυγείο και χτυπάω το κουδούνι.

«Ήρθες γρήγορα τελικά.» μου φωνάζει χαρούμενα από το θυροτηλέφωνο.

Ανοίγει την πόρτα φορώντας μία μαύρη μάσκα ομορφιάς, πιζάμες και μία πετσέτα στο κεφάλι!

Πέφτει στην αγκαλιά μου και με φιλάει με τον αυθορμητισμό που αγκαλιάζαμε τους ανθρώπους, πριν την πανδημία. Το συναίσθημα της είναι ειλικρινές, το νιώθω, φαίνεται. Το πρόσωπο μου μουτζουρώνετε από τη μαύρη μάσκα και ξαφνικά μοιάζω με κομάντο… Κοιτάζομαι στον καθρέφτη της εισόδου, ξεκαρδίζομαι… Ψάχνω στη τσάντα μου για μωρομάντηλο.

«Μη τη βγάζεις, μη τη βγάζεις είναι μία φοβερή μάσκα DETOX, πλύνε το πρόσωπό σου να κάνεις κι εσύ μία, ευκαιρία είναι…» επιμένει.

Δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα, που αυτό το DETOX, ξεπροβάλει με πρωταγωνιστική διάθεση μπροστά μου…

Η Αναστασία είναι από τους ανθρώπους που ταιριάζουν τα χνώτα μας,  στα λόγια και στις πράξεις της έχει αλήθεια, δε φοβάται να εκτεθεί και να σε φιλοξενήσει στα ψεγάδια της. Είναι αυτή που ΕΙΝΑΙ πολυάσχολη, ταξιδιάρα, εργασιομανής δε κρίνει και δε σε κρίνει! Μαζί της αφήνομαι να είμαι παρορμητική και παιχνιδιάρα σαν ζωηρή έφηβη.

«Έλα να κάνουμε beαute, έχω ετοιμάσει κι ένα καταπληκτικό τσάι DETOX, θα κάνουμε ομορφιές και θα τα πούμε, όπως παλιά!»

Χαμογελάω και αποκρίνομαι με σαρκασμό «Όσο καταπληκτικό και αν είναι το τσάι, δε νομίζω πως θα με βοηθήσει. Μόνο αν είναι θαυματουργό έχω ελπίδες… Άσε που μέσα σε αυτό το κουτί κλαίει απελπισμένο, ένα αχνιστό ταψάκι, DETOX μπακλαβά!», ολοκληρώνω τη φράση μου, πνιγμένη στα γέλια.

Ανάμεσα σε μάσκες, κρέμες, σιρόπια και αφεψήματα! Αναπολήσαμε το παρελθόν, οραματιστήκαμε το μέλλον και με τα γάργαρα γέλια μας, πλημμυρίσαμε τις ψυχές μας με ελπίδες για το παρόν! Όλα έγιναν εν τάχει, μα σίγουρα η συνάντηση κράτησε περισσότερο από μία ώρα! Ο αποχαιρετισμός θερμός, η υπόσχεση κοινή, θα τα ξαναπούμε, το πότε δεν έχει σημασία, όποτε… Το σίγουρο είναι, πως θα συνεχίσουμε, από εκεί ακριβώς που σταματήσαμε…

Οδηγώ χωρίς να βιάζομαι, έχω αργήσει, ε και, δε συμβαίνει συχνά αυτό. Έχω δυνατά τη μουσική και τραγουδάω με το πάθος πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη. Νιώθω ανανεωμένη, αναζωογονημένη, ανάλαφρη!

Στο σπίτι τα παιδιά παρατηρούν αμέσως την αλλαγή. «Είσαι πολύ όμορφη μαμά!» μου λένε και χαμογελώ. Μπα, δεν είναι ούτε η μάσκα, ούτε το τσάι detox, που με ομόρφυναν. Είναι η καλή παρέα, η χαρούμενη συζήτηση και οπωσδήποτε το πηγαίο γέλιο!

Τελικά δεν υπάρχει καλύτερη αποτοξίνωση από αυτό!

Φωτογραφία: Katie Treadway