Confiteor θα πει εξομολογούμαι. Ο συγγραφέας όμως, μέσα στις 800 σελίδες αυτού του βιβλίου, δεν το μεταφράζει πουθενά, αλλά το εξηγεί παντού. Πραγματικά, μιλάμε για ένα βιβλίο αριστούργημα, ένα κέντημα με λέξεις και εικόνες που δε μπορούν παρά να σε καθηλώσουν (τουλάχιστον εγώ αυτό ακριβώς έπαθα). Ο Αντριά Αρντέβολ, ο ευφυής διανοούμενος του οποίου την αφήγηση παρακολουθούμε, δίνει το στίγμα του από την πρώτη γραμμή:

«Το να γεννηθώ σ’ αυτήν την οικογένεια ήταν ένα ασυγχώρητο λάθος».

Κι έτσι ξεκινάει ένα ταξίδι σε πέντε αιώνες μάχης του Καλού με το Κακό, περνώτας από την Ιερά Εξέταση και φτάνοντας ως τη φρίκη του Άουσβιτς, με τους πρωταγωνιστές  κάθε μιας ιστορίας να βρίσκονται συνδεδεμένοι με το ίδιο “ιερό” αντικείμενο: ένα βιολί. Ο Αντριά, από μικρός, έρχεται σ’ επαφή με την τέχνης, την οποία θαυμάζει και φοβάται, ακριβώς όπως και τον πατέρα του, τον αυστηρό κι απόμακρο συλλέκτη. Καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται, μέσα από αφηγηματικά τεχνάσματα που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό (ξέρεις αυτό που λες “πώς το έκανε τόσο τέλεια αυτό τώρα!”) στις σελίδες εξελίσσεται μια αναδρομή στην σκληρότητα των ανθρώπων, παράλληλα με την ιστορία ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, και ένα αστυνομικό θρίλερ.

Δεν είναι μόνο ο τρόπος που γράφει ο Καμπρέ, τον οποίο ομολογώ δε γνώριζα πριν το Confiteor, που είναι συγκλονιστικός. Είναι τα περάσματα από τη μια εποχή στην άλλη, που τελικά σε αφήνουν να απορείς “μήπως η εποχή είναι μία κι ο Εξεταστής θα έρθει όπου να ναι και για μένα;”. Μερικές σκηνές, δε, βγαλμένες από την ιστορία του δικού μας γένους, αυτού που λέμε “ανθρώπινου”, είναι τόσο απάνθρωπες, τόσο φρικτές, που πραγματικά άλλαξαν την εικόνα που είχα για τον πόνο και τον φθόνο.

Για μένα πάντα το βαρόμετρο για τα βιβλία  ήταν αν έμεναν στο μυαλο μου καιρό αφότου έφευγαν από τα χέρια μου. Με αυτή την κλίμακα μέτρησης το Confiteor μπήκε αυτοστιγμής στην κατηγορία Αριστούργημα.

Εκδόσεις Πόλις

Newsletter