“Η παγίδα των στόχων” μια τόσο απλή φράση και όμως κρύβει μέσα της τόση πολύ ιστορία και άλλη τόση θεωρία. Θα προσπαθήσω όμως να μην γίνω κουραστική.
Όλα ξεκινούν κοντά στην αλλαγή του χρόνου. Με την αλλαγή του χρόνου μας πιάνει μια φούρια, να θέσουμε στόχους, να κάνουμε σχέδια, να προγραμματίσουμε τι θα κάνουμε διαφορετικά τώρα που φεύγει αυτός ο μισητός χρόνος που έπρεπε να ανεχτούμε.
Πέρασε λοιπόν και αυτή η χρονιά που την αποχαιρετήσαμε με πρωτοφανή βιασύνη και δεν βλέπαμε την ώρα να φύγει. Επιτέλους έφυγε. Και κάπου εδώ θα έρθει στο μυαλό όλων η χρονιά που περάσαμε.
“Μα είναι δυνατόν να μην θέλουμε να περάσει αυτή η χρονιά; Πλάκα μας κάνεις τώρα;” μπορεί να νιώσει την ανάγκη κάποιος να αναφωνήσει.
Ναι το 2020 ήταν δύσκολο, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια χρονιά που την αποχαιρετήσαμε με λύπη. Να απογοητευόμαστε που αλλάζει αυτή η υπέροχη χρονιά και ποιος ξέρει τι θα φέρει η επόμενη, πάντα είναι το αντίθετο. Πάντα υπάρχει κάτι που μας ενοχλεί. Κάτι που θέλουμε πως και πως να ξορκίσουμε με την αλλαγή του χρόνου. Μια αίσθηση ότι με τη νέα χρονιά όλα θα είναι διαφορετικά και τα “δεινά” θα τα πάρει μαζί του φεύγοντας ο περσινός χρόνος.
Και κάπως έτσι με όλες αυτές τις σκέψεις παίρνουμε μολύβι και χαρτί και ξεκινάμε τα σχέδια, προγραμματίζουμε τους στόχους και είμαστε έτοιμοι. Κάπου ανάμεσα στα σχέδια, στον προγραμματισμό, τη στοχοθέτηση και όλα τα σχετικά, η παγίδα στήνετε και εμείς δεν αργούμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να πέσουμε μέσα.
Μην με παρεξηγήσετε δε θεωρώ πως είναι κακό να βάζεις στόχους και να κάνεις όνειρα το πως θες να είναι η χρονιά σου. Εγώ η ίδια το κάνω κάθε τέλος του χρόνου και σχεδόν κάθε αρχή νέου μήνα.
Ποιος δεν θέλει μία ακόμα προσπάθεια στην επιτυχία; Μια φρέσκια αρχή;
Η παγίδα των στόχων δεν είναι ποτέ οι ίδιοι οι στόχοι, είναι οι προσδοκίες μας όταν τους θέτουμε ή ακόμα καλύτερα η προέλευση τους. Δεν αφορά μονάχα τους στόχους που βάζουμε κάθε αρχή του χρόνου. Αφορά του στόχους που θέτουμε σε όλη μας τη ζωή, από μικρή ηλικία μέχρι τα βαθιά γεράματα. Να πάρουμε καλούς βαθμούς, καλύτερους από των συμμαθητών μας. Να γίνουμε ασυναγώνιστοι αθλητές, ιδανικοί σύντροφοι, μοναδικοί φίλοι, εξαιρετικοί υπάλληλοι, καταπληκτικοί γονείς, γνωστοί επιχειρηματίες, να βγάζουμε πολλά λεφτά, να είμαστε διάσημοι και η λίστα απλά συνεχίζεται.
Το άδικο κυρίως για τον ίδιο μας τον εαυτό είναι ότι οι στόχοι που με τόση πεποίθηση πως χρειαζόμαστε και βιαζόμαστε να θέσουμε, τις περισσότερες φορές δεν αντιπροσωπεύουν κάποια πραγματική μας ανάγκη. Ή στη χειρότερη των περιπτώσεων δεν είναι καν δικοί μας στόχοι.
Και όμως ασυναίσθητα η κοινωνία μας, η μόδα των καιρών, η ίδια μας η οικογένεια μας οδηγούν να θέσουμε στόχους που οι ίδιοι σαν άτομα δεν έχουμε ανάγκη. Στόχους που δεν θα μας ξεχωρίσουν από τη μάζα, θα μας κάνουν να ταιριάξουμε στο καλούπι που κάποιος άλλος έχει χαρακτηρίσει ως αποδεκτό. Στόχους που είναι προσδοκώμενοι από εμάς, αλλά όχι συνειδητή μας επιλογή.
Κάπως έτσι λοιπόν μια απλή φράση όπως η “παγίδα των στόχων” κρύβει πίσω της τόση ιστορία. Τόσα νοήματα, τόσες σκέψεις που ποτέ δεν έγιναν αλλά θα έπρεπε. Σκέψεις συνειδητές και όχι παρορμητικές ή για χάρη άλλων.
Δοκιμάστε ξανά λοιπόν….
Ξεκινήστε με τα μάτια και κυρίως το μυαλό σας ανοιχτό να θέσετε τους στόχους σας, για εσάς και κανέναν άλλον. Σκεφτείτε τι είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεστε για να πετύχετε τη δική σας ευτυχία. Όχι της κοινωνίας, ούτε της μάζας ούτε των δικών σας ανθρώπων όσο και αν τους αγαπάτε και τους θέλετε χαρούμενους.
Φροντίστε τον εαυτό σας πρώτα, καθίστε επιτέλους και κάντε μια ειλικρινή κουβέντα μαζί του.
Αναγνωρίστε τις ανάγκες του.
Aποδεχτείτε τα θέλω του.
Oνειρευτείτε αλλά ονειρευτείτε για εσάς….
Πως θέλετε το δικό σας μέλλον να είναι και κυρίως για ποιον το σχεδιάζετε. Μη ξεχνάτε εσείς θα πρέπει να ζήσετε με αυτό και όχι κάποιος άλλος.
Φωτογραφία: Miikka Luotio
Follow Us!