Ζώντας με αυτοάνοσα

Αυτοάνοσες προκλήσεις πολλές…. Πως τις βιώνει κανείς?

Είμαι ένας παθολογικά αισιόδοξος άνθρωπος, που ψάχνει μόνιμα λύσεις. Θεωρούσα πάντα πως δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά και να υπάρχει ότι έχει λύση. Οπότε όλα μπορούν να φτιάξουν. Η ζωή μας λένε δεν είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε αλλά ένα μυστήριο που χρειάζεται να εξερευνήσουμε και να ζήσουμε
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να προσπαθώ πάντα για κάτι. Είτε να αποδείξω την αξία μου, είτε είναι να βελτιωθώ σε κάτι, είτε είναι να βοηθήσω άλλους να ξεπερνούν καταστάσεις ή να τις αντιμετωπίζουν. Αυτό βέβαια έγινε πολύ δύσκολο όταν ήρθα αντιμέτωπη με το πρώτο αυτοάνοσο, την Κοιλιοκάκη.
Δεν το αντιμετώπισα ουσιαστικά, έκανα ότι μπορούσα για να είναι όλοι γύρω μου οκ με αυτό, αλλά όχι εγώ. Όταν μετά ήρθαν η πρώτη αποβολή, η θρομβοφιλία, η δυσκολία να κάνω ένα μωρό … λύγισα! Βρέθηκα να μην θέλω τίποτα, να μη ζητάω τίποτα, βίωσα απελπισία. Όποτε έφτανα κοντά στο να βρώ ισορροπία, κάτι καινούργιο συνέβαινε. Μια κρίση κοιλιοκάκης, ένα εξωμήτριο, εξετάσεις, γιατροί. Φυσικά όταν κατάφερα να μείνω έγκυος και να προχωρήσει η εγκυμοσύνη αντιλήφθηκα πιο καθαρά τον φόβο.
Ακολούθησε ταλαιπωρία με το ζάχαρο κύησης, επιπλοκές, φάρμακα, νοσηλεία…. Ώσπου ήρθε η γέννα και όλα έμοιαζαν τέλεια ξανά!
Με ένα μικρό λοιπόν, διάλειμμα 6 μηνών, ήρθε κι άλλο εξωμήτριο και η ελπίδα για δεύτερη φυσιολογική σύλληψη πέταξε από το παράθυρο. Έμεινα για λίγο απελπισμένη, μα κοιτώντας το μικρό μου θαύμα, τον γιό μου, ορθοπόδισα ξανά.
Δεν άργησαν όμως τα περίεργα συμπτώματα, η θυρεοειδίτιδα, και γενικά μια οργανική κατάσταση συχνής ασθένειας. Πάντα ταλαιπωρία με ιώσεις, πυρετούς χωρίς εμφανή αιτία, μια γενικότερη φιλασθένεια. Μετά έντονοι πόνοι στις αρθρώσεις, όλα συμπτώματα που ανατρέχοντας στο παρελθόν μου, εντοπίζονται συχνά.
Το 2019 νοιώθω πια ότι κάτι συμβάινει και δεν είναι ιδέα μου ή συναισθηματικό στρες αυτό που τα κινεί όλα. Μπαίνω σε κύκλους εξετάσεων, ιατρών και γίνεται η διάγνωση για Λύκο….
Έτσι φτάνω να πρέπει να διαχειριστώ τη δουλειά μου, το παιδί μου, τη σχέση μου με τον άντρα μου, με τους φίλους και την οικογένειά μου, μέσα σε ημέρες πόνου, που τώρα πια έχει αιτία και δεν είναι στο μυαλό μου ( όπως πολλοί πίστευαν μέχρι τότε). Η καθημερινότητα είναι δύσκολη, κυρίως γιατί υπάρχουν πολλές μέρες με πολύ πόνο και άλλες με πολύ έντονη εξάντληση, μιας και ο Λύκος, η Κοιλιοκάκη, η ινομυαλγία, η θυρεοειδίτιδα και ο προδιαβήτης, είναι πλέον σύντροφοί μου.
Δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο όπου τα κοιτάζω όλα αισιόδοξα, όμως εύχομαι να τα καταφέρω σύντομα. Σίγουρα ξυπνάω και στιγμιαία θέλω να μην υπάρχει τίποτα απο όλα αυτά. Σίγουρα ο φόβος που αισθάνομαι πολύ συχνά πια, δεν με αφήνει, αλλά δεν μου ταιριάζει κιόλας. Όσο για τους ανθρώπους γύρω μου… δεν επιλέγω να ανοίξω τον κύκλο συναναστροφών για να μην πρέπει να εξηγώ (κουράστηκα) για να μην χρειάζεται να προσποιούμε ότι όλα είναι καλά, με σκοπό να μη νοιώσει άβολα ο απέναντί μου ή και εγώ.
Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας με διάφορα προβλήματα, που είτε αδιαφορούν, είτε δεν έχουν το χρόνο ή το κουράγιο να κοιτάξουν έναν άνθρωπο σαν εμένα με κατανόηση και αγάπη…. Και είναι λογικό! Είναι όμως λογικό για την ώρα τουλάχιστον, από πλευράς μου να κλειστώ στον δικό μου μικρότερο κύκλο, εως ότου καταφέρω να αποδεχθώ την κατάσταση.
Εύχομαι σε όλους όσους ταλαιπωρούνται με πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν, όποια και αν είναι η φύση αυτών των πραγμάτων, να παίρνουν το χρόνο να τα κοιτούν , να τα αντιλαμβάνονται και να τα κάνουν δικά τους ή αν δεν είναι θέματα υγείας, να τα απορρίπτουν.
Μακάρι όλοι μας να μαθαίναμε από μικροί πόσο σημαντικό είναι να είμαστε καλά πρώτα πρώτα για εμάς και μετά για τους γύρω μας. Να καταφέρνουμε να αγαπάμε και να προσέχουμε πρώτα τον εαυτό μα, χωρίς υπέρμετρα εγωιστικό τρόπο. Και να αντιλαμβανόμαστε ότι μόνο έτσι θα μπορούμε να γίνουμε καλοί γονείς, σύντροφοι, φίλοι, άνθρωποι.
Εμένα το μυαλό μου και το συναίσθημά μου δεν είναι καλωδιομένα με αυτόν τον τρόπο, μα το θεωρώ πολύ καλό στόχο. Κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθώ.

Γεωργία Κυπραίου