Η ζωή με μικρό στήθος

Όταν κατάλαβα πως το να έχεις στήθος είναι κάτι που διαχωρίζει τα παιδιά -και τα κορίτσια- μεταξύ τους ήμουν τρίτη δημοτικού. “Πείτε στους γονείς σας να σας πάρουν μπουστάκια να φοράτε, δεν είναι ωραίο”, μας είπε η δασκάλα των Αγγλικών. Μέχρι τότε οι γονείς μου με κυνηγούσαν για να μην φοράω το πάνω μέρος του μπικίνι στη θάλασσα και με συμβούλευαν να κυκλοφορώ όσο πιο άνετα γίνεται μέσα στο σπίτι (aka με το βρακί).

Η εξοικείωση με τη γύμνια και η ελευθερία από τα σφιχτά λάστιχα και τις τιράντες τελείωσε άδοξα εκείνη την ημέρα στην τρίτη δημοτικού.

Πίεσα τους γονείς μου να πάρω μπουστάκια. Λίγο μετά μου ήρθε η περίοδος -πρώιμη ήβη. Και κάπου τότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα το πώς είναι να έχεις μεγαλύτερο στήθος από τις φίλες σου. Έκτοτε δεν μεγάλωσε άλλο.

Μετά μπήκαμε στο 2000. Χαμηλόμεσα παντελόνια όσο δεν πάει -καταραμένα Diesel με ένα κουμπί μονάχα- εσώρουχα με φιογκάκι και δαντέλα όσο πιο λεπτά γίνεται στο κάτω μέρος και όσο πιο μπόλικα στο πάνω μέρος. Η κυριαρχία της μπανέλας, της ενίσχυσης σε βαθμό κακουργήματος, η κυριαρχία της MED στις προτιμήσεις γυναικών και αντρών. Όλα αυτά τα φόρεσα. Και για χρόνια προσπαθούσα να βρω εκείνο το μαγικό νούμερο που θα χωράει στην πλάτη μιας κωπηλάτριας με το στήθος ενός κοριτσιού που παρέμενε στο μέγεθος της τρίτης δημοτικού. 

Δέκα χρόνια μετά, μπήκα στο πανεπιστήμιο και σιγά σιγά άρχισε να γίνεται αποδεκτό το μικρότερο στήθος. Όχι αμέσως. Έπρεπε να αποφοιτήσω για να μπορέσω να νιώσω την άνεση του να μην φοράς σουτιέν στις διακοπές. Έτσι, γιατί ευτυχώς μπορείς. Γιατί έχεις μικρό στήθος. Σιγά σιγά έφυγαν από τη μόδα οι μπανέλες και ήρθαν τα bralette -εσώρουχα που για ακόμη μια φορά δεν ήταν για όλες μας. Όσες φίλες έχω με μεγάλο στήθος ακόμη δεν μπορούν να απελευθερωθούν από την τυραννία της μπανέλας…

Μάλλον, οφείλω να νιώσω ευγνώμων που το μικρό μου στήθος δεν απέσπασε ποτέ αρνητικά σχόλια στο πλαίσιο των ερωτικών μου σχέσεων. Ο μοναδικός του κριτής ήμουν εγώ και οι πιεστικές καταγραφές παλαιότερων προτύπων στο μυαλό μου. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν ήρθα δύο φορές αντιμέτωπη με την ανορεξία. Εξαφανίστηκε εντελώς το στήθος μου και ήταν το μοναδικό σημείο επάνω σε ένα αποστεωμένο σώμα που εκείνο τον καιρό μου προκαλούσε θλίψη. Ήθελα τουλάχιστον να έχω λίγο στήθος σε ένα σώμα με λίπος 5%. Ήθελα, δηλαδή, το αδύνατο…

Διαβάστε ακόμα: Body Shaming: Όταν δεν έχεις παραπάνω κιλά και είναι και αυτό πρόβλημα (των άλλων)

Τώρα αυτό είναι παρελθόν. Το στήθος μου επανήλθε στο ύψος της τρίτης δημοτικού και εγώ το χαίρομαι πιο πολύ παρά ποτέ. Νομίζω πως έχω μόνο ένα σουτιέν στα συρτάρια μου κι αυτό το φοράω μόνο με ορισμένα ρούχα που εξακολουθούν να είναι ραμμένα για μεγαλύτερα στήθη, αλλά μου αρέσουν και τα αγοράζω. Ευτυχώς είναι πολύ λίγα.  

Από τις συζητήσεις που κάνω έχω πειστεί πως η ζωή με ένα μικρό στήθος είναι πιο εύκολη. Από μυοσκελετικής άποψης μέχρι αισθητικής. Τα πρότυπα έχουν αλλάξει στο χώρο της μόδας και στο συλλογικό ασυνείδητο. Αργά μεν, σταθερά δε.

Μπορεί σε 20 χρόνια να συζητάμε πάλι για την “αναγκαιότητα” να ανέβουμε όλες δύο νούμερα. Μέχρι τότε όμως δεν αλλάζω με τίποτα την απελευθέρωση μου από την τυραννία του στηθόδεσμου. 

Φωτογραφία: George Gvasalia