Το κλάσμα της μητρότητας

Βρισκόμουν στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου όταν έπειτα από παρότρυνση μιας εμπνευσμένης φιλόλογου, αγόρασα το βιβλίο «Θεωρία και πράξη της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, Α.Σ.ΝΗΛ». Η αλήθεια ήταν, πως ήμουν πολύ μικρή και απαίδευτη, για να το καταλάβω. Το συρματοπλεγμένο μου μυαλό, τρόμαξε από την τόση ελευθερία. Έμεινε όμως βαθιά χαραγμένο μέσα μου και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό αποφάσεις της ζωής μου, ένα απόσπασμα, από το ποίημα του kahlil Gibran που είχε στο οπισθόφυλλο. 

«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή. 

Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα … …

… … Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.

Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που στα χέρια κρατάς να σημαίνει χαρά.»

Γοητευμένη, γεμάτη έμπνευση, το κρέμασα με τιμές, στη πόρτα του δωματίου μου. Θυμάμαι σαν τώρα, τη ξινίλα στην έκφραση της μητέρας μου, όταν το διάβασε. Καθώς και τη σπόντα που εκτόξευσε σε κάποιον εφηβικό καβγά μας, «Το ξέρω ότι ΑΥΤΟ το έβαλες εδώ για έμενα!».

Για έναν παράξενο λόγο, που μόνο το υποσυνείδητο μπορεί να γνωρίζει, το ποίημα αυτό επανήλθε στο μυαλό μου, στο μαιευτήριο, λίγες ώρες μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού. Κάθε φορά που το κοίταζα, οι στίχοι καρφώνονταν στο μυαλό μου και στοίχειωναν τον λιγοστό μου ύπνο. Κι όσο ανέβαιναν στο στόμα μου μηχανικά τα λόγια, τόσο δεν ήθελα να αφήνω από την αγκαλιά μου εκείνο το υπέροχο πλάσμα, που γενναιόδωρα, μου χάρισε ο Θεός. Το ένστικτο της μητρότητας είχε ΓΙΓΑΝΤΟΘΕΙ μέσα μου και σε συνδυασμό με το πάρτι των ορμονών, δυσκολευόμουν  να μοιραστώ την αγκαλιά της, ακόμη και με τον ίδιο της τον πατέρα. 

Σαράντα ημέρες μετά, η ζωή μου έδωσε ένα χαστούκι και έβαλε χωρίς πολλά, πολλά στη θέση τους τις ανυπότακτες ορμόνες. Έσπασα τα χέρια μου, με αποτέλεσμα να χάσω βίαια, τον παράδεισο της αγκαλιάς, της μικρής μου νεράιδας. Για ενάμιση βασανιστικό μήνα, τη μύριζα, της μίλαγα, μα δεν την αγκάλιαζα. Παρόλο που δεν είχα άμεση ευθύνη για την τροπή των γεγονότων, ένιωθα απερίγραπτες τύψεις, για τα υπολείμματα, που θα μπορούσε να αφήσει όλο αυτό, στη βρεφική ψυχούλα της.

Από τη στιγμή που έγινα μάνα νιώθω σαν να παντρεύτηκα τις τύψεις, «Κάνω το σωστό; Προσφέρω αρκετά; Μήπως είμαι καταπιεστική; Μήπως δεν έχω σαφή όρια;» Αναπάντητα ερωτήματα που καθησυχάζονται ή διογκώνονται, ανάλογα με την περίοδο της ζωής μου. 

Ένα ζεστό Αυγουστιάτικο βράδυ, εκείνο το πρώτο καλοκαίρι που έγινα μάνα, κρατώντας ξανά, αγκαλιά τη κόρη μου, βρέθηκα μπροστά στο θαύμα της φύσης. Μικρά χελωνάκια, που λίγες ώρες πριν είχαν σκάσει από το αυγό τους, αυτόνομα και ανεξάρτητα έπαιρναν τον δρόμο για τη θάλασσα. Λίγες ώρες μετά τη γέννηση τους, ήταν ήδη έτοιμα να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους. Μα πως το έκανε αυτό η μαμά χελώνα! Πως της πήγαινε η καρδιά, να λειτουργήσει απλά σαν αγωγός ζωής, για την επόμενη γενιά και να φύγει αφήνοντας τα, στο έλεος τόσων κινδύνων. Προσπαθώ να μην την κρίνω, θέλω να την καταλάβω και να διδαχθώ το μάθημα από αυτό το ζώο, που έχει επιβιώσει εκατομμύρια χρόνια. Όσο βλέπω τα χελωνάκια να παλεύουν με τα χώματα, τόσο σφίγγω στην αγκαλιά μου το μωρό μου. Θαρρείς και φοβάμαι μη φύγει και αυτό μαζί τους.

Όπως όλοι, λίγο – πολύ γνωρίζουμε, όταν η ζωή θέλει να σε διδάξει κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί να πάρεις το μάθημα. 

Την επόμενη ημέρα ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό, πέφτω πάνω σε ένα αφιέρωμα, για το μητρικό ένστικτο της μαμάς αρκούδας. Στον αντίποδα της μαμάς χελώνας, εκείνη είναι προστατευτική και δοτική κατά τα πρώτα χρόνια ζωής των μικρών της.

Απορροφημένη από την αντίθεση, με καρφωμένα τα μάτια στο άπειρο, σε μία στιγμιαία συναισθηματική αναλαμπή, αντιλαμβάνομαι πως κάθε μάνα στο ζωικό βασίλειο, άνθρωπος, χελώνα ή αρκούδα, στο πλείστον των περιπτώσεων (εκτός σπάνιων εξαιρέσεων) καθοδηγείται από μία έμφυτη ανάγκη, να προσφέρει αυτό που αντιλαμβάνεται για καλύτερο, στο δημιούργημα της. Οι πράξεις της καθοδηγούνται από το ένστικτο και τα βιώματα της. Ο Αριθμητής στο Κλάσμα της Μητρότητας, είναι να πράξω το βέλτιστο που ξέρω και μπορώ για το παιδί μου. Ας απενοχοποιήσουμε τις μαμάδες και ας κατεβάσουμε το αυστηρό υψωμένο μας δάχτυλο, είτε όταν το αντικρίζουμε στον καθρέφτη μας, είτε στα μάτια των γύρων μας! Ας απολαύσουμε το ρόλο της μητρότητας, παραδομένες στην νομοτέλεια της εξέλιξης, με οδηγό το ένστικτο, βοήθεια τις γνώσεις και Παρονομαστή την ΑΓΑΠΗ και την ΑΠΟΔΟΧΗ των παιδιών μας, των μανάδων μας αλλά πρωτίστως των ίδιων μας των εαυτών!