Πόσο χομπίστας είσαι;

Σενάριο 1ο

– Τί εννοείς δεν έχεις χόμπυ;

– Τί να εννοώ; Δεν έχω χόμπυ. 

– Μα πώς γίνεται αυτό; Μόνο δουλεύεις, τρως, κοιμάσαι και κάθεσαι δηλαδή;

– Όχι δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι οι ασχολίες μου πλέον έχουν αρχίσει και μου δημιουργούν άγχος, αισθήματα ανταγωνισμού, και φόβους.

– Τί φόβους;

– Φόβους ρε παιδί μου, ότι θα αποτύχω. Ε, όταν νιώθεις έτσι με αυτά που κάνεις μπορείς να τα βαφτίσεις “χόμπυ”;

– Μα γιατί να νιώθεις ότι θα αποτύχεις; Σιγά, ακριβώς αυτό είναι που δεν χρειάζεσαι για να έχεις ένα χόμπυ. Δεν χρειάζεσαι αυτό το φόβο.

– Χαίρω πολύ! Προφανώς και δεν τον χρειάζομαι, αλλά δεν το ελέγχω κιόλας. Να, δες τι έγινε με την σπαθασκία για παράδειγμα. Την ξεκίνησα ως χόμπυ, και τώρα σε κάθε προπόνηση έχω το άγχος μήπως δεν τα πάω τόσο καλά, μήπως κάποιος είναι καλύτερος από ‘μενα, και αποτύχω μετά και στον αγώνα.

Σενάριο 2ο

– Δεν έχεις χόμπυ;

– Όχι ρε δεν προλαβαίνω, που να προλαβω; Δουλεύω τόσες ώρες και ειδικά τώρα με την τηλεργασία που τα ωράρια έχουν γίνει λάστιχο, καταλαβαίνεις…

– Κάτσε ρε συ, τί έκανες σήμερα;

– Ξύπνησα, ήπια τον καφέ μου, έκανα 20 λεπτά λίγο stretching. Ίσα να ξεπιαστώ για να κάτσω μετά ένα 10ωρο στον καναπέ με το λάπτοπ και να πιαστώ από την αρχή. Ωραία ζωή!

– Και μετά τη δουλειά;

– Ε μετά η ώρα πήγε ήδη 8 το απόγευμα. Οπότε έκανα το μπάνιο μου να χαλαρώσω, έβαλα τις κρέμες μου να πω ότι έκανα κάτι για ‘μένα, και μαγείρεψα κάτι ωραίο αλλά εύκολο. Δεν είχα όρεξη να παραγγείλω απ’έξω.

– Άρα έχεις χόμπυ…

– Αυτό κατάλαβες από αυτά που σου είπα; Άλλα λέει η θειά μου…

Σενάριο 3ο

Εργάζεσαι ή και όχι (ακόμη πιο δύσκολο ίσως), είσαι σύζυγος ή/ και γονιός, έχεις σκυλιά, γατιά και πνίγεσαι στις υποχρεώσεις σου. Και κυρίως στην κουταλιά με το νερό σου γύρω από αυτές γιατί αδυνατείς να τις βάλεις σε μια τάξη, ώστε να εξασφαλίσεις χρόνο. Είναι ανθρώπινο και αυτό…

Διαβάστε ακόμα: 12 + 1 Tips Παραγωγικότητας

Παρατηρήσεις

Στον πρώτο διάλογο, καθ’ όλα πραγματικό, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την περίπτωση όπου έχουμε χρόνο και όρεξη να ξεκινήσουμε το χόμπυ μας. Ξαφνικά όμως ο ψυχαναγκασμός μας χτυπάει την πόρτα (ή μπαίνει από το παράθυρο). Και το χόμπυ καταλήγει μια ευχάριστη -στην καλύτερη περίπτωση- υποχρέωση.

Στον δεύτερο διάλογο -εν μέρει κατά προσέγγιση, αλλά πολύ συχνό- το υποκείμενο δεν αναγνωρίζει τα χόμπυ του. Τα υποτιμά γιατί υπόκειται σε μια φαντασίωση -τη φαντασίωση ότι χόμπυ είναι κάτι που επαναλαμβάνεται με διάρκεια ενδεχομένως και έχει ένα συμβατικό/ συνηθισμένο όνομα (πεσ’ το πλέξιμο, πεσ’ το γυμναστήριο, πεσ’ το μαθήματα ρεφλεξολογίας κ.ο.κ.). Κι όμως, τα 5, 10, 20 λεπτά πρωινού stretching, οι μικρές τελετουργίες για τον εαυτό μας, όπως η κρέμα μας ή το μαγείρεμά μας έχουν κάθε δικαίωμα να “πολιτογραφηθούν” στον κόσμο των χόμπυ.

Το τρίτο σενάριο είναι αυτό όπου το άτομο χρήζει εξίσου κάποιας υποστήριξης, προκειμένου να καταφέρει να οργανώσει την καθμερινότητα με τρόπο τέτοιο ώστε να κάνει χώρο και να βρει χρόνο για τα χόμπυ του. Ναι, η ημέρα έχει 24 ώρες, αλλά και εμείς έχουμε τη δυνατότητα να την οργανώσουμε. Να βάλουμε όρια -ακόμη και απέναντι στο ενδεχόμενο να μας καταπιεί η οικογένεια- ώστε να μπορέσουμε να διατηρήσουμε και να εξελίξουμε αυτό που είμαστε. Τα όρια σε τέτοιες περιπτώσεις δεν χρειάζεται να είναι καθημερινά, σαφή και αυστηρά. Αρκεί να υπάρχουν, για να μπορούν να εξασφαλίσουν πως έστω μια φορά τη βδομάδα θα μπορείς να κάνεις κάτι για ‘σένα.

Passing your time

Μια από τις αγαπημένες μου σελίδες στο Instagram, η @e.x.i.s καταπιάνεται με τους ορισμούς και την προέλευση των λέξεων. Ακόμη δεν έχω δει κάποιο post για τη λέξη hobby (και την προκαλώ), όμως έχει ένα ενδιαφέρον post για τη λέξη “πασατέμπος”. Πασατέμπος -με πόσες παιδικές μου αναμνήσεις συνδέεται… Τότε που η γιαγιά με πήγαινε στις κούνιες και έπαιζα και καθόταν με τις άλλες συν-γιαγιάδες και γεμίζανε τον τόπο με τσόφλια από τα σπόρια τους για να περνάνε την ώρα τους κουτσομπολεύοντας. Και μετά θυμάμαι που καθόμασταν με την γιαγιά και τον παππού και τρώγαμε πασατέμπο ακούγοντας για εκατοστή φορά τις ίδιες προπολεμικές ιστορίες. Ήταν ένα από τα χόμπυ μας. Από αυτά που δεν είχαν ανταγωνισμούς και πίεση, όπως η καθημερινή προπόνηση στο μπάσκετ (είναι το αγαπημένο μου άθλημα, δε λέω, αλλά ο πρωταθλητισμός δεν είναι χόμπυ).

Σύμφωνα με το @e.x.i.s λοιπόν η λέξη “πασατέμπος” προέρχεται από το ιταλικό passatempo: διασκέδαση για να περνάει η ώρα, που με τη σειρά του κρατάει ρίζες από το γαλλικό passtemps. Κι όπως μας γράφει: “Το βικιλεξικό πιθανολογεί πως η λέξη εισήλθε στην Ελλάδα από τους Ισπανόφωνους Εβραίους τον 16ο αιώνα”. Να θυμίσουμε πάντως στο βικιλεξικό ότι τον 16ο αιώνα δεν υπήρχε Ελλάδα, αλλά Οθωμανική Αυτοκρατορία (κλείνει η παρένθεση).

Στην ίδια σελίδα βρίσκω κι άλλες λεκτικές διαδρομές: τάβλι, τράπουλα, κοκούνινγκ. Όλα τους χόμπυ. Φαντασία να υπάρχει (από το αρχαιοελληνικό φαίνω/ φαίνομαι: φέρνω στο φως/ λάμπω) και η προϋπόθεση της ραστώνης (από το αρχαίο επίθετο ράδιος: εύκολος).

Το δίδαγμα

Τα χόμπυ για ‘μένα είναι εύκολες ασχολίες (αυτό είναι σχετικό και υποκειμενικό πάντα) που θέλουν φαντασία. Γιατί στο τέλος της ημέρας μας κάνουν να λάμπουμε, να φέρνουμε στο φως την καλή πλευρά του εαυτού μας και να πέφτουμε στο κρεβάτι με τη σκέψη πως κάτι όμορφο κάναμε σήμερα για εμάς. Ψάξε λίγο και θα δεις πως έχεις και ‘συ τα δικά σου, ακόμη κι αν δεν το έχεις υποψιαστεί!

Φωτογραφία: Markus Winkler