Οκτώβριος: Η γιορτή του ΟΧΙ

Κάθε χρόνο, μόλις έμπαινε ο Οκτώβριος, ετοιμαζόμασταν για την γιορτή του ΟΧΙ. Με τα ποιηματάκια και τις σημαιούλες μας, χωρίς να καλοξέρουμε τι γιορτάζουμε και ποιος ακριβώς είπε το περιβόητο ΟΧΙ, εμάς μας ένοιαζε η γιορτή. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε, μεγάλοι πια, να μην ξέρουμε ακόμη τι γιορτάζουμε, κάθε φορά που θυμόμαστε με δόξα και τιμή τα όχι που είπε ο καθένας μας.

Όλη αυτή η εισαγωγή είναι στην πραγματικότητα μια σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου κάθε χρόνο, τον Οκτώβριο. Όχι για το μέτωπο της Πίνδου, αλλά για τους εισβολείς της κάθε ημέρας, που άλλοτε καταφέρνουμε να απωθήσουμε κι άλλοτε όχι. Είναι αυτά που συζητάμε συχνά: τοξικοί άνθρωποι, εμμονικές σκέψεις, σχέσεις ζόμπι. Κίνδυνοι κομμάντος, μεταμφιεσμένοι σε καλές προθέσεις που έρπουν σιωπηρά προς το μέρος μας. Έσω έτοιμη! Οκ, αλλά αν είναι έτσι, πώς θα γίνει δηλαδή; Θα ζούμε μέσα στο άγχος μήπως τελικά κάποιος φίλος είναι εχθρός και η μεγάλη ευκαιρία, παγίδα;

ΟΧΙ, ξανά. Απλά, μαθαίνω σιγά σιγά ότι οι σκέψεις δεν είναι πάντα σωστές. Ότι πολύ συχνά, τα προσωπικά βιώματα και τα στερεότυπά μας γίνονται το πρίσμα μέσα από τον οποίο βλέπουμε τη ζωή μας, όχι όμως όπως είναι, αλλά λίγο “πειραγμένη”.

Δεν χρειάζεται να πιστεύεις όλα όσα σκέφτεσαι.

Σκέψου το εξής: Το πιθανότερο είναι ότι, καθώς εξελίσσεται μια κατάσταση, έχουμε σημάδια για το πώς πρόκειται να πάει.

Όταν, για παράδειγμα, κάποιος μιλάει για τους άλλους σε σένα, ξέρεις ότι λογικά θα το κάνει για σένα στους άλλους.

Τότε, γιατί δε φεύγεις μακριά; Γιατί εκεί ακριβώς μπαίνει το παραμορφωτικό φίλτρο του εαυτού, που έχει ανάγκη να τον αγαπάνε όλοι, γι αυτό λέει “Δε θα το κάνει σε μένα”. Ή που φοβάται αφόρητα τις συγκρούσεις και το βάζει στα πόδια, χωρίς καν να πει ένα γεια. Ή που γενικεύει, για να καταλήξει ότι “Πάντα διαλέγω τους λάθος ανθρώπους”. Εδώ σε θέλω, ΟΧΙ. Να μου καθαρίζεις κάθε λίγο το τζάμι της σκέψης μου, μπορείς;

Δεν χρειάζεται να πιστεύεις όλα όσα σκέφτεσαι. Αντίθετα, όπως λένε και οι φίλοι του διαλογισμού, προσπάθησε να σκέφτεσαι τις σκέψεις σου, για να αποκαλύπτεις τα κίνητρά τους. Πες όχι, έτσι απλά, σε παραπλανητικά μηνύματα του μυαλού σου και βρες το θάρρος να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα όπως είναι.

Το ζήτημα δεν είναι να παραδωθείς (παραδωθώ- παραδωθεί) σε όλα αυτά που μας ξεπερνάνε και δε μπορούμε να ελέγξουμε, απλά λέγοντας “ε, τι να κάνω, πάντα έτσι σκέφτομαι”. Το ζήτημα είναι να αλλάξεις (αλλάξω-αλλάξει) τη στάση απέναντι σε όλα αυτά, μέχρι τελικά να βρεις τον τρόπο να τα ελέγξεις. Κι επειδή, πραγματικά κι αντικειμενικά, κάποια πράγματα είναι όντως έξω από τον έλεγχό μας και το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ μας κανένα ρόλο δε θα παίξει, ας ξεκινήσουμε από αυτό που είναι ολοκληρωτικά δικό μας: ο εαυτός.