Πριν με βρω, να θυμηθώ πού με έχασα

Δεν θυμάμαι τι έκανα την ώρα που μου ήρθε η επιφοίτηση, θυμάμαι όμως πως ήμουν σε σε  ανάρρωση  από το 2ο μου χειρουργείο  (με  μόλις 8 μήνες διαφορά από το 1ο  και μετά από χρόνια ταλαιπωρίας από κάποια πάθηση που είχα)  και αναρωτιόμουν,  τι θέλει να μου πει το  σώμα μου μέσα από όλη αυτήν την ταλαιπωρία; Τι μου επιβεβαιώνω; Τι πρέπει να ξυπνήσει μέσα μου;

 Χμμ….Καλέ ναι ο εαυτός μου πρέπει να ξυπνήσει!  ας χουζουρέψει κιόλας για λίγο αλλά να έρθουμε επιτέλους σε επαφή και να μονιάσουμε! Να γνωριστούμε καλά και να  ζήσουμε παρέα  χωρίς γκρίνιες ένοχες και παγιωμένες πεποιθήσεις αλλά αρμονικά και άνετα πια, σαν το ρούχο το άνετο, το απαλό, το αγαπημένο…  αυτήν δεν ήταν η επιφοίτηση που λέγαμε, αυτήν ήταν η λύση…το θέμα που με απασχολούσε ήταν πως φτάνω στην λύση και εκεί ήρθε η επιφοίτηση! 

 Έψαχνα την κάρτα με τα τηλέφωνα του γιατρού μου για να τον καλέσω και αφού δεν την έβρισκα προσπάθησα να ανακαλέσω στην μνήμη μου που ήμουν και τι έκανα την τελευταία φορά που την είχα στα χέρια μου και τσούπ! Επιφοίτηση!Μεχρι και καμπάνες νομίζω άκουσα! Μωρέ μήπως για να βρω τον εαυτό μου , να θυμηθώ που τον ξέχασα τελευταία φορά; Να δεις πότε ήταν τελευταία φορά που ήμουν χαρούμενη και άνετα στο πετσί μου; Βγάζω το σημειωματάριο  (γιατί αυτά αν δεν τα γράφεις και τα σκεφτεσαι μόνο, σκορπίζουν και γίνονται αυτό ακριβώς, σκέψεις σκόρπιες… και αρχίζω να προσπαθώ να θυμηθώ που και πως και να γράφω… παίρνει καιρό η διαδικασία αυτή…

 Κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν τελικά να με βρω γιατί  ήμουν πάντα εκεί.  Έπρεπε απλά να μάθω να με ακούω . Αποφάσισα  να γίνω η καλύτερή μου φίλη και κυρίως να  ακολουθω τις συμβουλές μου, αφού πιάνουν για τους άλλους γιατί όχι και για εμένα την ίδια; 

Να «ακούω» τι μου λένε η καρδιά και το σώμα μου, και το πιο σημαντικό όταν μου «μιλάνε» όχι μόνο να ακούω αλλά να αφουγκράζομαι ουσιαστικά και να δρω αναλόγως! Γιατί μέσα μας υπάρχει η αλήθεια και η γνώση, απλά δεν μας αφουγκραζόμαστε…και δεν περνάμε στην δράση…

Και άρχισα να θυμάμαι που με ξέχασα!  θυμήθηκα πως ήταν ανάμεσα σε κάτι πρέπει που καμία σχέση δεν είχαν με τα θέλω και κυρίως ότι άνοιξα την πόρτα σε ανθρώπους που με αποσυντόνιζαν και με έφθειραν χωρίς να το καταλαβαίνω καν…αα και ανακάλυψα και ένα κοριτσάκι μικρό και παραπονεμένο και κυρίως πολύ θυμωμένο,που και αυτό κάπως μπερδευόταν γιατί όταν κοίταζε το είδωλο του στον καθρέφτη ήταν μεγάλη πια…

Και κάποια στιγμή σε όλο αυτό το ταξίδι  άρχισα να δίνω σημασία σε  3 φωτάκια που έμοιαζαν σαν φώτα από φάρους…μου ήταν οικεία πολύ, όμως ήταν τώρα σαν να  τα έβλεπα πολύ καθαρά …σαν όταν έχει ξαστεριά ο ουρανος…στην αρχή μου φαινοντουσαν μακρινά αλλά το φως τους ήταν δυνατό, τόσο που πάντα τελικά με κρατούσε ζεστή και μου έδειχνε το δρόμο προς τον εαυτόν μου. 

Έτσι  λοιπόν σαν θυμήθηκα που με ξέχασα θυμήθηκα και που να με βρω…θυμηθηκα τι με κάνει να νιώθω καλά και άνετα και κυρίως σε ειρήνη  και σε επαφή με το μέσα μου…

 Χωρίς τους  φάρους μου να είναι το σημείο αναφοράς και οι έμπνευση μου δεν ξέρω τι θα εκανα…είναι οι 3 πιο αγαπημένοι  και ταιριαστοί μου άνθρωποι… γιατί τον εαυτό μας τον χάνουμε ή τον βρίσκουμε μόνο μέσα από την ανθρώπινη επαφή και συναναστροφή…χρειαζεται και ή  απομόνωση  για ανασυγκρότηση αλλά οι φάροι μας πρέπει να είναι εκεί ..σημείο αναφοράς…

Και όπως λέει και το ένα από τα τρία φωτάκια μου  «τα καλύτερα της  ζωής  Λουλίτα μου θέλουν το χρόνο τους, αγάπη και full χιούμορ….» και έχει τόσο δίκιο!

Υγ  διάβασε το βιβλίο του Σκοτ Πεκ «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» υπάρχει τόση σοφία και αλήθεια στις γραμμές του….