Το ημερολόγιο της φθινοπωρινής πανδημίας

Ο Σεπτέμβρης είναι για μένα μήνας αγαπημένος, ο μήνας της αρχής. Νέα εποχή, νέα σχολική χρονιά, τα γνωστά- σίγουρα πάντως όχι ο μήνας της πανδημίας.

Κάθε χρόνο, γύρω στα τέλη του Αυγούστου, ξυπνά μέσα μου το τέρας της οργανωτικότητας και του ψυχαναγκασμού, και τριγυρνώ με μπλοκάκι και στυλό στο χέρι, σημειώνοντας τι πρέπει να γίνει πριν ξεκινήσουν τα σχολεία, οι δουλειές και οι ρουτίνες. Κατέληγα με μια λίστα 3 μέτρα και ακολουθούσαν κάμποσες ημέρες με στρατηγικό σχεδιασμό των κινήσεων μου, λατρεύοντας την κάθε στιγμή..! Κι ύστερα ήρθαν οι μέρες της πανδημίας.

 

Αν και θεωρούσα πως είχα υπό έλεγχο τις άσχημες σκέψεις και τον φόβο, φαίνεται πως έκανα λάθος. Κάποιες συγκυρίες με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως τελικά φοβόμουν. Φοβόμουν πως όταν ανοίξουν τα σχολεία, θα ανοιξει και το κουτί της Πανδώρας, για να ξεχυθούν όλες οι ασχήμιες και οι ανασφάλειες, μαζί με κάμποσα μικρόβια. Έτσι, βολεύτηκα στην θαλπωρή της καλής μου φίλης, της άρνησης.

Φέτος λοιπόν, δεν έκανα τίποτα. Απολύτως τίποτα. Σαν να χάλασαν τα ρολόγια και τα ημερολόγιά μου, σαν να απορρυθμίστηκε η κεντρική μου μονάδα. Μην παρεξηγηθώ, τα βασικά έγιναν. Τα παιδιά μου έχουν τετράδια, μπλάνκο και καινούρια παπούτσια, αλλά μέχρι εκεί. Τους χρωστάω για το σχολείο λίγα ακόμη υλικά και διανύουμε ήδη τον Οκτώβρη.

Αυτή η πανδημία έχει αλλάξει την ζωή όλων μας λίγο ή πολύ, συνειδητά ή όχι. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά όταν επιστρέφω στο σπίτι μου, αισθάνομαι σαν ραδιενεργή, και αρχίζω τα 10 στάδια της απολύμανσης σαν τον Bruce Willis στους 12 πίθηκους. Είναι σαν ένα τεράστιο βάρος που μας έχει κάτσει στο σβέρκο και παίζει με τα νεύρα μας, τις αντοχές μας, και σε κάποιες περιπτώσεις δυστυχώς, με την ίδια την ζωή.

Στην αρχή περίμενα, όλο ελπίδα, να καταλαγιάσει για να βρούμε γαλήνη και να επιστρέψουμε στην ζωή μας. Τώρα όμως σκέφτομαι πως δεν θέλω να επιστρέψω σε καμία κανονικότητα, δεν θέλω να κάνω βήματα πίσω, και δεν θέλω να βρίσκομαι σε κατάσταση αναμονής για κάτι που δεν γνωρίζω πότε και αν θα έρθει.

Αντίθετα, θέλω να δημιουργήσω νέες συνθήκες, να αποδεχτώ την κατάσταση γύρω μου, να επαναπροσδιορίσω τις σταθερές μου. Θέλω να αισθάνομαι δυνατή και ικανή να στέκομαι απέναντι από κάθε δυσκολία, έχοντας βέβαια τα κατάλληλα εφόδια, είτε αυτό σημαίνει ψυχική δύναμη, είτε μάσκα, ακόμη και στολή αστροναύτη αν χρειαστεί. Θέλω να ενημερώνομαι, αλλά αρνούμαι να παρακολουθώ τα δελτία που παρουσιάζουν τα ίδια τρομακτικά θέματα στην νιοστή κάθε μέρα. Διαβάζω τις ειδήσεις από άλλα μέσα, και ταυτόχρονα μαθαίνω και για άλλα όμορφα και ενδιαφέροντα, όπως για τα βραβεία Νόμπελ που απονέμονται αυτές τις μέρες, ή για μία από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις της Αιγύπτου που έγινε επίσης αυτές τις ημέρες.

Ίσως αυτό που ψάχνω είναι η ισορροπία. Δεν θέλω να φοβάμαι, θέλω να φέρομαι έξυπνα.

Και όπως είπε κι ο Αϊνστάιν, η ζωή είναι σαν να καβαλάς ένα ποδήλατο. Για να κρατήσεις την ισορροπία σου, πρέπει να συνεχίζεις μπροστά.

(ήδη αισθάνομαι εξυπνότερη τώρα που χρησιμοποιώ τα λόγια του Αϊνστάιν)