Αμερικανικές Εκλογές και το δικαίωμα να ελέγχω το σώμα μου

Στη διάρκεια της θητείας του Ντόναλντ Τράμπ, ο ρόλος της γυναίκας δέχτηκε πολλαπλά πλήγμάτα, άλλα εμφανή και άλλα πιο σιωπηλά. Ο ίδιος ο Πρόεδρος δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να κρύψει τη σεξιστική του προσέγγιση, είτε με υποτιμητικά σχόλια για τις αντιπάλους του, είτε με τον (σχεδόν χυδαίο) θαυμασμό του που οδήγησε σε κυριολεκτικά εκατοντάδες μηνύσεις για παρενόχληση. Απ’ όπου και να το δεις, το γεγονός ότι αυτή τη περσόνα αναδεικνύεται σε βασικό λήπτη αποφάσεων για τον πλανήτη, αντί να βρεθεί στο περιθώριο εξαιτίας της στάσης τους απέναντι στις γυναίκες και τις μεινότητες, λέει πολλά για την αμερικανική κοινωνία, έτσι κι αλλιώς. Μια κοινωνία μάλλον συντηρητική, που παλεύει με τον εαυτό της για να μπορέσει να αποδεχτεί το ξένο, το διαφορετικό, το ισότιμο. Πέρα απ’ όλο αυτό, όμως, η πρόσφατη απόφαση της Πολωνίας να απαγορεύσει τις αμβλώσεις, όταν αυτές γίνονται λόγω προβλημάτων στην ανατομία του εμβρύου, είναι κι αυτή απότοκο της πολιτικής Τραμπ. Πιο συγκεκριμένα:

Ποιος συναίνεσε στη “Συναίνεση της Γενεύης”;

Η διακυβέρνηση Τραμπ κατέθεσε στον ΟΗΕ μια πρόταση με στόχο, όπως λένε, “την προστασία της οικογένειας”, στο πλαίσιο της οποίας ορίζονται οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η άμβλωση μπορεί να θεωρηθεί νόμιμη. Η Συναίνεση της Γενεύης, όπως ονομάστηκε αυτή η πρόταση, ξεκίνησε ως μια απόπειρα να ικανοποιηθεί το συντηρητικό ακροατήριο των ΗΠΑ, το οποίο δυσκολεύεται να αποδεχτεί τόσο την αυτοδιάθεση των γυναικών όσο και τα δικαιώματα μειονοτήτων, όπως οι ΛΟΑΤΚΙ. Σύμφωνα με τον Guardian, μάλιστα, το λεξιολόγιο που χρησιμοποιείται στην αιτιολόγηση της Συναίνεσης της Γενεύεις είναι αντίστοιχο με αυτό της ρητορικής ενάντια στους γάμους ανάμεσα σε ομόφυλα άτομα κλπ. Το ζήτημα είναι ότι 31 χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Πολωνία, συντάχθηκαν με αυτή την πρόταση, κρίνοντας πλέον αντισυνταγματικές τις αμβλώσεις που γίνονται λόγω προβλημάτων στην ανατομία του εμβρύου, οι οποίες αποτελούν, κατά μέσο όρο, το 95% των νόμιμων αμβλώσεων.

Γιατί μας ενόχλησε τόσο η περίπτωση της Πολωνίας, ενόσω χώρες όπως η η Βραζιλία, η Αίγυπτος, η Ινδονησία, η Ουγκάντα, η Σαουδική Αραβία, το Ιράκ, το Σουδάν, το Νότιο Σουδάν, η Λιβύη και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν ήδη αποδεχτεί το ψήφισμα; Ίσως επειδή οι υπόλοιπες χώρες είναι ήδη γνωστές για την φρικτή αντιμετώπισή τους απέναντι στις γυναίκες, οπότε δεν μας κάνει τόση εντύπωση; (Αν είναι έτσι, ίσως θα πρέπει να συζητήσουμε λίγο για τα δυο μέτρα και τα δύο σταθμά). Ίσως επειδή η Πολωνία είναι στην Ευρώπη και πέσαμε από τα πολιτισμικά μας σύννεφα συνειδητοποιώντας ότι ο διπλανός μας μπορεί κατά βάθος να είναι τύραννος; Όπως και να ‘χει, αυτή η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πολωνίας, ανεξάρτητα από το αν “πάγωσε” λόγω της κοινωνικής κατακραυγής, ξεσκεπάζει μια βαθιά συντηρητική νοοτροπία, που είτε κατοχυρωμένη νομικά είτε όχι, ενδέχεται να βρει χαραμάδες για να διεισδύσει στην καθημερινή μας ζωή.

Τελικά, ποιος βγαίνει κερδισμένος;

Κυριολεκτικά κανείς. Ούτε καν οι ΗΠΑ που ξεκίνησαν τη συζήτηση. Σύμφωνα με την Γκίλιαν Κέιν, έμπειρη πολιτική σύμβουλος για την Ipas, έναν διεθνή οργανισμό που υπερασπίζεται την ασφαλή πρόσβαση στις αμβλώσεις: «Οι ΗΠΑ έχουν αποτύχει να οικοδομήσουν συμφωνίες και συμμαχίες. Υπάρχουν 193 κράτη-μέλη στον ΟΗΕ, και εξασφάλισαν μόλις τα 31. Η εικόνα που παρουσιάζουν είναι φρικτή. Κανείς από τους ομόλογούς μας με αντίστοιχη ιδεολογία δεν συγκαταλέγεται σε αυτούς, και κανείς από τους υπογράφοντες δεν ενδιαφέρεται για τις γυναίκες. Πρόκειται για μια διπλωματική αποτυχία».

Μυρτώ - Μαρία Μυλωνά

Αγαπώ τη δράση και απολαμβάνω τις αλλαγές. Εμπνέομαι από τις ιστορίες των ανθρώπων και δεν σταματώ να μαθαίνω και να εκπαιδεύομαι.