Το ξέρω πονάς, μα χαμογέλα!!!- από την Τώνια Καψοκόλη

Βίωνα την πιο ευεργετική  περίοδο της ζωής μου! Είχα γίνει για πρώτη φορά μαμά. Η μικρή μου νεράιδα  ήταν υπέροχη, οι ορμόνες μου τρελαμένες, δεν ήθελα να την αφήνω στιγμή από την αγκαλιά μου. Χρειάστηκε να το κάνω (ευτυχώς τελικά), ίσα για να κατέβω στον  πιο κάτω όροφο. Στο έκτο σκαλί, η σαγιονάρα, πρόδωσε την εμπιστοσύνη που της είχα δείξει. Τα υπόλοιπα σκαλιά ,τα κατέβηκα κουτρουβαλώντας άσχημα.

Είχα κλείσει τα μάτια και παρακάλαγα το θεό να μη χτυπήσω. Δε με άκουσε.

Όταν σταμάτησα τη κατρακύλα, δε μπορούσα να κουνήσω κανένα από τα δυο μου χέρια! Τι πόνος! Όχι, τα χέρια δε θυμάμαι πόσο πονούσαν. Θυμάμαι τον αβάσταχτο πόνο που ένιωθα, κάθε λεπτό επί ενάμιση μήνα, μέχρι να καταφέρω να ξαναπάρω αγκαλιά,  το νεογέννητο μωρό μου. Πόσο πολύ πόνεσε η ψυχή μου! Θύμωσα με το θεό, με το άδικο, με τον κόσμο όλο. Δεν ήθελα να βλέπω και να ακούω κανέναν. Μου αναγνώρισα το δικαίωμα να το κάνω. Όποιος με αγαπούσε πραγματικά, θα μπορούσε να περιμένει να αναρρώσω…

Είχα την εντύπωση, πως δε θα καταφέρω να το ξεπεράσω ποτέ. Έκανα λάθος! Το ξεπέρασα! Σου γράφω χωρίς να κλαίω! Ο πόνος ήταν κάτι που έπρεπε να μάθω να διαχειρίζομαι. Τον σωματικό, τον αντιμετώπισα σχετικά εύκολα με παυσίπονα. Ο ψυχολογικός ήθελε άλλη προσέγγιση…

Όπως κάθε δοκιμασία, ήταν μία ευκαιρία  να δω μερικά πράγματα διαφορετικά. Στα ερωτήματα λοιπόν που με έπνιγαν, σαν κόμπος στον λαιμό, «Γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;» και «Γιατί τώρα;». Έδωσα επιλεκτικά την απάντηση, ότι μερικές φορές στη ζωή, έρχεται μία «συμφορά», για να μας γλιτώσει από μία άλλη, μεγαλύτερη. Μη με ρωτήσεις από πια συμφορά γλίτωσα, δεν ξέρω. Ο αισιόδοξος ανθρωπάκος στο μυαλό μου, λαχταράει να βλέπει έτσι τα πράγματα, για να πορεύετε με χαμόγελο.

Εμπειρικά και μόνο, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι  κάθε είδους πόνος, μπορεί να οριοθετηθεί  με καλή διαχείριση σκέψης. Εκείνο το μικρό χαρούμενο ανθρωπάκι στο μυαλό σου, είναι εκεί γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, για να σε βοηθήσει. Στις δύσκολες στιγμές, πρέπει να το ξυπνήσεις και να του δώσεις τα ηνία…

Φόρεσε του τα αγαπημένα σου ρούχα, «τα καλά σου»  εκείνα που σου έκρυβε η μαμά σου. Τώρα είσαστε ΕΝΑ! Με όχημα τη φαντασία, ξεκίνα τα ταξίδια. Πήγαινε στην παλιά σου γειτονιά, εκείνη που αγάπαγες να παίζεις, όταν ήσουνα μικρός. Τρέχα στο πεζοδρόμιο και σκόνταψε στο γιασεμί της γειτόνισσας, μύρισε το. Στάσου εκεί ακίνητος για λίγη ώρα… με το λευκό ανθάκι χωμένο στη μύτη σου… Αχ  γιασεμί… Έτσι μοσχοβολάνε, τα παιδικά μας χρόνια! Τρέχα τώρα, τα φιλάω εγώ, κρύψου πίσω από τη κολώνα της ΔΕΗ. Άκου την ανάσα σου και τη καρδιά σου, που χτυπάει δυνατά από την αγωνία. Φτου ξελευθερία για όλους, κέρδισες, δε σε βρήκα.  Τρέχα πάλι, ανέβα στο ποδήλατό σου και κάνε πετάλι γρήγορα. Θυμήσου τη πρώτη φορά που τρόμαξες, με την ταχύτητα που ανέπτυξες. Θυμήσου την ελευθερία που ένιωσες και τον αέρα που χάιδευε το πρόσωπο σου! Είσαι λαχανιασμένος, ιδρωμένος, αλλά έφτασες στην ακρογιαλιά. Ξεφορτώσου τα παπούτσια και βούλιαξε τα πόδια σου στην άμμο. Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει. Πλατσούρισε στη θάλασσα, αισθάνσου το δροσερό νερό στο δέρμα σου. Αφουγκράσου τα κύματα. Σήκωσε τα μάτια και τα χέρια σου ψηλά, κοίτα τον καθαρό ουρανό, χαιρέτα τα θαλασσοπούλια. Ανέπνευσε τον φρέσκο αέρα, νιώσε στα ρουθούνια σου την αλμύρα της θάλασσας!

Το αισιόδοξο ανθρωπάκι είναι ευτυχισμένο, δε πονάει, δε ξέρει τι θα πει πόνος. Φώναξε στη παρέα, δύο πολύ αγαπημένους ανθρώπους. Όχι περισσότερους, δε θέλω να σπαταληθείς. Θέλω να ανταλλάξεις αγάπη, φροντίδα, πραγματικό ενδιαφέρον! Σφικτές, αληθινές αγκαλιές και φιλιά! Ανάψτε μια φωτιά στη παραλία και τραγούδα, το ξέρω ότι δε τραγουδάς καλά. Ο χαρούμενος ανθρωπάκος που ζει στο μυαλό σου, τραγουδάει υπέροχα. Απόψε θα τραγουδήσει, δυνατά και με πάθος!  Θα ξεχαστεί! Θα τον αφήσεις να ξεδώσει!

Χαμογέλα, το ξέρω πονάς. Έχεις δίκιο! Σε νιώθω, είναι ανυπόφορο! Θα περάσει, στο υπόσχομαι! Ότι και αν έχει συμβεί, κάποια στιγμή θα μπορείς να το διηγείσαι  χωρίς να δακρύζεις! Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός! Μέχρι να κάνει το θαύμα του, χαμογέλα και χρησιμοποίησε το μυαλό  σου, για να ξεφεύγεις από τη δύσκολη συνθήκη, που σε έφερε η ζωή. Μη γίνεις θύμα του πόνου σου, κάνε τον δάσκαλο σου. Σφίξε τα δόντια, μάθε και προχώρα. Ότι ποτίσεις θα ανθίσει, ότι ταΐσεις θα θεριέψει. Εσύ τάισε και πότισε, εκείνο το αισιόδοξο ανθρωπάκι, που τα βλέπει όλα ροζ. Τρώει πολύχρωμα κουφετάκια και πίνει γρανίτα φράουλα.

Το ξέρω πονάς, μα χαμογέλα! Το χαμόγελο βοηθάει, να μειώνει την ένταση του πόνου, ο εγκέφαλος. Θα περάσει κι αυτό! Είσαι ζωντανός! Είσαι εδώ! Σε περιμένουμε! Είσαι ένα υπέροχο δημιούργημα,  σε χρειαζόμαστε!