Έχω κινητό τελευταίας τεχνολογίας, πιο δυνατό από τον υπολογιστή μου, εξειδικευμένο και εκπαιδευμένο στο να αντέχει την χρήση στην οποία το υποβάλλω. Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι γκαντζετάκιας, ούτε κολλημένη με την τελευταία τεχνολογία. Το κινητό μου είναι εργαλείο δουλειάς, και ως εκ τούτου επένδυση. Η μπαταρία του πάντα κρατάει δύο ημέρες. Εκτός καραντίνας.
Εντός καραντίνας, για πρώτη φορά, η μπαταρία εξαντλείται ημερησίως και ‘γω ψάχνω φορτιστές.
Σέβομαι και σκέφτομαι όλους τους ανθρώπους, τους φίλους μου, τους δικούς μου, που χάνουν τις δουλειές τους και ειλικρινά συμπάσχω. Το εργατικό δίκαιο καταλύεται και είναι πολύ κρίσιμο να στηριχθούν οι εργαζόμενοι και οι επιχειρήσεις, πιο σημαντικό παρά ποτέ. Ευτυχώς προς ωρας δεν περνάω τα ίδια, μα έχω μπει στον κλοιό της τηλεργασίας. Και λέω «κλοιό» γιατί με όποιον βρίσκεται στο ίδιο καθεστώς και το έχω συζητήσει, βιώνει μια παρόμοια κατάσταση: τα ωράρια έχουν καταλυθεί, το τηλέφωνο έχει γίνει σκουλαρήκι (πολλές οι… τρύπες για τα δικά μου αυτιά, εν προκειμένω), η δουλειά πολλαπλασιάζεται.
Και σαν να μην φτάνει αυτό, ο πανικός στα social media είναι πραγματικά Π-Α-Ν-Ι-Κ-Ο-Σ. Πέραν των ανησυχιών που εκφράζονται, η χρήση των μέσων έχει εκτοξευθεί. Και τι να κάνει, δηλαδή, ο κόσμος; Να το εγκαταλείψει και αυτό; Και τι να κάνω και ‘γω; Να τα σβήσω; «Αυτά δεν γίνονται», θα απαντήσουμε με μια φωνή. Όχι τώρα. Αλλά, να, αυτό που παρατηρώ είναι ο χείμαρρος των «πρέπει», των to-do, της «τεχνογνωσίας ως προς την αντιμετώπιση της καραντίνας».
Αισθάνομαι πως ολο αυτό καταλήγει σε μια ιδιότυπη, υπόγεια πίεση να ανταποκριθούμε σε νέες ιδέες και στα «trends της καραντίνας». Και ενώ λέμε «ΟΚ, καραντίνα-ευκαιρία να κάνουμε ό,τι δεν κάναμε, ό,τι θα θέλαμε για καιρό», καταλήγουμε να κάνουμε πολλοί τα ίδια και να βιώνουμε το άγχος του «αν εκτελούμε την καραντίνα μας σωστά».
Τελικά κάνουμε αυτά που θα θέλαμε εμείς; Μπορεί και ναι, αν όντως έχουμε τόσες ώρες. Μπορεί να κάνουμε και αυτά που θέλουμε και να ακολουθήσουμε τα «trends της καραντίνας»: γιόγκα, μαγειρικές, ξεκαθάρισμα, νετφλιξ, τα beaute μας, και ό,τι άλλο. Αυτό που έχει σημασία στο τέλος είναι να νιώθουμε καλά. Γιατί υποψιάζομαι πως η κατάσταση που βιώνουμε είναι ευκαιρία πρωτίστως για να νιώσουμε καλά. Να πετύχουμε αυτή τη σύνδεση με τον εαυτό μας και τους πιο, πιο κοντινούς μας, για την οποία μιλούσαμε μέσα από αυτό το site τον προηγούμενο μήνα.
Μπορεί μετά την καραντίνα να χρειαστώ καινούργιο κινητό, με τούτα και με ‘κείνα, αλλά αν κάτι μπορώ να πετύχω είναι να με ακούσω, να δω τι πραγματικά θα ήθελα για να νιώσω «σε σύνδεση» με εμένα. Και σωματικά και συναισθηματικά. Αυτό, υποψιάζομαι, είναι και το μοναδικό «manual», το μοναδικό know how που χρειαζόμαστε για να βγει η καραντίνα.
Μου αρέσει να μαθαίνω, να εμπνέομαι από τις ιδέες των γύρω μου -από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.
Η έμπνευση, ο ενθουσιασμός, οι μικρές επιβραβεύσεις στην καθημερινότητα είναι η… καλύτερή μου!
Με τα εργαλεία αυτά έμαθα να ξεπερνώ και τις δυσκολίες. Ας τα μοιραστούμε!
Follow Us!