Απόγευμα Κυριακής, ήρεμο, αργό, ίσως και λίγο πενιχρό.
Η μετριότητα ποτέ δεν ήταν φίλη μου. Κάποιοι άνθρωποι την αγαπούν, την επιδιώκουν, την αναζητούν. Εγώ πάλι, την σιχαίνομαι, δεν βρίσκω το νόημα της ύπαρξης της ως έννοια. Δυσκολεύομαι να την κατανοήσω. Ποιος μπορεί άλλωστε να ορίσει τι είναι μέτριο και τι όχι; Και πως είμαστε σίγουροι ότι το μέτριο που νομίζουμε ότι είναι κάτι, δεν είναι τελικά όμορφο ή άσχημο; Δεν υπάρχουν μέτρια πράγματα, παρά μόνο μέτριες προσδοκίες.
Αν δεν έχεις ορίσει κάτι που θέλεις διακαώς να φτάσεις, τότε όλο σου το “τώρα” είναι μέτριο. Οι μέτριες προσδοκίες, δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα από μικρές ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από τους φόβους και τις ανασφάλειες μας. Γκρι, είναι το χρώμα τους. Μέτριο χρώμα, που αναδύεται μέσα από την μίξη του λευκού και του μαύρου. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που οι Κυριακές έχουν μια γκρι απόχρωση μέσα τους.
Κάτι απογεύματα σαν το σημερινό, αισθάνομαι ότι οι στόχοι που έχω θέσει είναι τόσο πολλοί, που νομίζω ότι δεν έχω χρόνο να τους φτάσω. ‘Ότι ξεμένω από χρόνο. Και τότε είναι που αναρωτιέμαι, εάν την εβδομάδα που μας πέρασε, ολοκλήρωσα όσα είχα βάλει στόχο να κάνω. Κάθε Κυριακή ισοδυναμεί με ένα cross check.
Κάποιοι άνθρωποι χρωματίζουν τις Κυριακές τους με αποχρώσεις του γκρι, θες επειδή τελείωσε το Σαββατοκύριακο, θες επειδή ξεκινάει η επόμενη εβδομάδα, θες γιατί σκέφτονται ότι θα ξανά μπουν στην ρουτίνα τους. Μελαγχολικές Κυριακές. Μέτριες Κυριακές.
Άλλοι πάλι επιλέγουν να χρωματίζουν την ημέρα τους με έντονα χρώματα, όπως το φούξια, το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο. Η βροχή δεν τους τρομάζει, γιατί ξέρουν ότι σε κάθε τέλος, το ουράνιο τόξο εμφανίζεται πάντα συνεπές, αναδεικνύοντας με απόλυτη ακρίβεια τα πιο βαθιά κρυμμένα μυστικά τους. Ζωντανές Κυριακές. Λαμπερές Κυριακές.
Αυτοί που επιλέγουν τις αποχρώσεις του γκρι, είναι και αυτοί που τους κατέχει Sunday sadness. Νευρικοί, μελαγχολικοί, λίγο αδρανής. Όλοι μας έχουμε δύσκολες ημέρες, ημέρες με νεύρα, με ένταση, ημέρες που είμαστε στις “μαύρες” μας. Είναι όμως άδικο την Κυριακή μας να την χρωματίζουμε με χρώμα γκρι. Όπως όταν ήμασταν μικροί και η δασκάλα στο σχολείο, μας μοίραζε σχέδια ζωγραφικής, για να χρωματίζουμε το μέσα. Το περίγραμμα ήταν πάντα έτοιμο.
Οι Κυριακές δεν θέλουν μόνο χρώμα για να γεμίσουμε τα κενά, αλλά και μολύβι για να σχεδιάσουμε το περίγραμμα τους. Όπως όταν σου κάνουν ένα δώρο με όμορφο περιτύλιγμα. Στην ουσία το περιερχόμενο είναι αυτό που σε νοιάζει. Το περιτύλιγμα το πετάς. Άλλα τι θα σκεφτόσουν, εάν το δώρο δεν ήταν όμορφα τυλιγμένο;
Τα προβλέψιμα είναι πάντα και τα εύκολα, όπως οι ζωγραφιές που μας έδινε η δασκάλα στο σχολείο. Το ζήτημα είναι στα άλλα, σε αυτά που πρέπει να κάνουμε από μόνοι μας, όπως το κολλάζ. Να επιλέξουμε ποια κομμάτια από χαρτί θα ενώσουμε, ποια πρέπει να πετάξουμε και σε ποια πρέπει να προσέξουμε πόση κόλα θα βάλουμε. Η Κυριακή είναι το κολλάζ που επιλέγω να συνθέσω, όχι σαν αυτά τα έτοιμα σχέδια της δασκάλας μου, και σίγουρα όχι με χρώμα γκρι. Γιατί το γκρι είναι μια οφθαλμαπάτη του τώρα μου.
H δημιουργικότητα στην ζωή μου είναι ότι το αλάτι για το φαγητό. Νοστιμεύει την καθημερινότητα μου και με κάνει να την λαχταρώ μέχρι την τελευταία πιρουνιά. Έμπνευση, σε κάθε μπουκιά γεμάτη ζωή, με προκαλεί να την δοκιμάζω.
Μέσα από την γραφή, μπορώ να εκφράζομαι. Είμαι η Γιώτα και η γραφή είναι το πάθος μου.
Follow Us!