Μια ιστορία από το παρελθόν. Μια μαγευτική εικόνα που δημιουργούν τα λόγια της Άλκη Ζέη όταν ερωτάται τι χρειάζεται για να γίνει κανείς συγγραφέας και πώς ξεκίνησαν όλα για εκείνη.
Μου άρεσε να διαβάζω από μικρό παιδί. Η αδερφή μου ήταν φλύαρη και δε μου άφηνε θέση.
Σκέφτηκα λοιπόν, ότι περνάει από το μυαλό μου, να το γράφω. Και τότε ήρθε η θεία μου, η Διδώ Σωτηρίου, και μου είπε ότι αυτό είναι η συγγραφή.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Από μια διάθεση να εκφραστώ.
Στα 16 μας, πηγαίναμε με την αδερφή μου στον Λουμίδη και ακούγαμε να μιλάνε, ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Εμπειρίκος και μέναμε με ανοιχτό το στόμα. Τώρα δεν ξέρω αν μαζεύονται οι διανοούμενοι κι αν συζητάνε για ποίηση και λογοτεχνία, αλλά ειλικρινά, τότε, εκείνοι μιλούσαν μόνο γι’ αυτά.
Το ”Καπλάνι της βιτρίνας” το έγραψα γιατί ήθελα να διηγηθώ στα παιδιά μου για το πως μεγάλωσα εγώ με την αδερφή μου. Δεν κατάλαβα ότι έκανα πολιτική. Έγγραφα για τα παιδικά μου χρόνια.
Υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι που είναι πραγματικοί ήρωες αφού κάνουν τα παιδιά να αγαπούν τα βιβλία. Η φιλαναγνωσία του παιδιού εξαρτάται κυρίως από τον δάσκαλο. Αν δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι, δε θα κυκλοφορούσαν τα βιβλία μας.
Είχα πάει σ’ ένα σχολείο και είδα ότι στους τοίχους, οι μαθητές είχαν γράψει στίχους από τον Καβάφη και τον Ελύτη. Πέρναγες από τους διαδρόμους κι έβλεπες στίχους. Μόνο και που περνάνε να τους βλέπουν, τους μαθαίνουν.
Δεν πιστεύω στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Μου το έχουν προτείνει αλλά έχω αρνηθεί. Δε μπορείς να μάθεις σε κανέναν πως να γράφει.
Όμως, διαβάζοντας βιβλία, μαθαίνεις. Όταν με ρωτούν τα παιδιά τι χρειάζεται για να γίνει κανείς συγγραφέας, τους λέω:
Τρία πράγματα μόνο:
Πρώτον, να διαβάζει βιβλία.
Δεύτερον, να διαβάζει βιβλία
και τρίτον, να διαβάζει βιβλία.
”Πόσο θα ζήσεις ακόμα γιαγιά;” με ρωτούσαν τα εγγόνια μου στο Μιλένιουμ.
Δέκα; Όχι, έλεγαν, είναι λίγα, δεκαπέντε;
Όχι, έλεγα εγώ, είναι πολλά.
Συμφωνήσαμε στα δεκατρία και εμένα μου φαινόταν ότι ήταν μια ολόκληρη ζωή.
Τώρα, το 2017, έχουμε φτάσει τα δεκαεπτά. Πέρασαν τρεχάλα τα χρόνια.
Βέβαια, αυτή είναι μια απαγορευμένη συζήτηση.
Μόλις τολμήσω να πω: ”εγώ σε τρία χρόνια ποιος ξέρει…” μου φωνάζουν να μη λέω σαχλαμάρες.
Δε μπορούν να το ακούσουν.
Διαβάστε ακόμα: Δια χειρός γυναικός και με τόλμη: 4 βιβλιοπροτάσεις
Πια η Άλκη Ζέη δεν είναι κοντά μας. Έχει αφήσει όμως πίσω της ένα θησαυρό, τα βιβλία της, και οι όμορφες ιστορίες που διηγούταν στις συνεντεύξεις της θα μας συντροφεύουν πάντα.
Follow Us!