Ένα δύσκολο κοινωνικό θέμα, που συγκεντρώνει περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή μέσα στο χρόνο τα φώτα της δημοσιότητας, είναι οι γιορτινές μέρες για τους άστεγους και άπορους συμπολίτες μας.
Δεν ξέρω αν είναι το πνεύμα των γιορτών, αν είναι η ανάγκη να δείξουμε την φιλανθρωπία μας ή αν είναι πραγματική ανάγκη να προσφέρουμε. Έτσι κάθε χρόνο τέτοια εποχή το διαδίκτυο κατακλύζεται από άρθρα και δημοσιεύσεις με “σταρ” την προσφορά σε άστεγους και τους άπορους.
Οι σχολιασμοί θετικοί και αρνητικοί δίνουν και να παίρνουν. Με όσους δείχνουν την προσφορά τους – όποια και αν είναι αυτή, να “λιθοβολούνται” από τους σχολιαστές με κύρια λίθο στο οπλοστάσιο τους τη δήλωση «Τώρα τους θυμηθήκατε; Που ήταν η προσφορά σας τη χρονιά που πέρασε», σε διάφορες παραλλαγές.
Κάπως έτσι λοιπόν τα στρατόπεδα δημιουργούνται και με βαρύ οπλοστάσιο δίνουν καθημερινή μάχη για το ποιος θα υπερισχύσει; Μόλις όμως περάσουν αυτές οι μέρες, όλα αλλάζουν. “Λιθοβολημένοι” και “λιθοβολητές” χάνονται από το προσκήνιο για να δώσουν θέση σε πιο φρέσκα νέα.
Και κάπου εκεί πάντα μένω με τη σκέψη «ΓΙΑΤΙ;» ….
Γιατί έγινε όλο αυτό; Γιατί οι άνθρωποι μπαίνουμε σε αυτήν την διαδικασία; Ποιον βοήθησε όλο αυτό; Γιατί σίγουρα τίποτα από όλα αυτά δεν είχε να κάνει με την προσφορά ή για το αν είναι δύσκολες μέρες για τους λιγότερο τυχερούς οι γιορτές.
Σήμερα είναι πιο εύκολο από ποτέ να πούμε την γνώμη μας και να την ακούσουν άνθρωποι με χιλιάδες χιλιόμετρα απόσταση από εμάς. Όμως επιλέγουμε να γίνουμε μέρος μιας μάζας που διψάει για την απήχηση και τις κοινοποιήσεις των post της. Εγώ όμως δεν θέλω να πάρω θέση σε κάποιο από τα δύο στρατόπεδα και σίγουρα δεν γνωρίζω ποιος έχει δίκιο.
Ίσως το δίκιο και το σωστό σε αυτή την κατάσταση να μην είναι μαύρο ή άσπρο. Κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί ότι η ζωή στους δρόμους ή η αγωνία αν θα καταφέρεις να φας σήμερα ή όχι, διαφέρει ανάλογα την ημέρα του χρόνου.
Όμως είμαστε μεγαλωμένοι από μικροί με συγκεκριμένο τρόπο…
Να ξεχωρίζουμε κάποιες μέρες μέσα στον χρόνο σαν πιο σημαντικές από όλες τις άλλες. Να κάνουμε ειδικά σχέδια για αυτές. Μέρες αφιερωμένες στην οικογενειακή θαλπωρή. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι “προγραμματιστήκαμε” από νεαρή ηλικία να αναμένουμε συγκεκριμένα πράγματα ανάλογα με την ημέρα του χρόνου.
Και ίσως ο “προγραμματισμός” αυτός να μην διαγράφετε ποτέ, μόνο να χάνει την ισχύι του όταν η πραγματικότητα σου αλλάζει και άλλες έγνοιες γίνονται σημαντικότερες. Ίσως προσφέροντας τους ένα μικρό στολισμένο δέντρο αυτές τις μέρες να τους χαρίσει ένα χαμόγελο και για μερικές στιγμές μια αίσθηση κανονικότητας. Στιγμές σύντομες που η δυσκολία της πραγματικότητας τους ξεχνιέται.
Μπορεί μια δημοσίευση με σκοπό να δείξει κάποιος την “προσφορά” του να είναι υπεύθυνη για ένα αληθινό χαμόγελο και όμορφες αναμνήσεις. Μήπως είναι και αυτό το ίδιο σημαντικό; Γιατί να μην είναι; Τι μας κάνει ειδικούς στο να αποφασίσουμε;
Επιλέγω να σκεφτώ πως είναι. Επιλέγω να μετατρέψω την ανάγκη του “φαίνεσθαι” σε κάτι σημαντικό. Μπορούμε όλοι να το επιλέξουμε. Μπορούμε να επιλέξουμε τον χρόνο που θα αφιερώναμε στο να μειώσουμε τις πράξεις των άλλων να τον αξιοποιήσουμε έμπρακτα.
Αν μπορούμε να πράξουμε καλύτερα, επιλέγουμε να το κάνουμε όχι μόνο να το διατυμπανίζουμε με λόγια στα post. Ξεκινάμε εμείς να είμαστε η αλλαγή που θα θέλαμε να δούμε στους άλλους. Αν δεν συμφωνούμε με τον τρόπο τους ας το κάνουμε όπως εμείς νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι, όχι για να δείξουμε ότι μπορούμε καλύτερα αλλά γιατί θέλουμε να προσφέρουμε. Να προσφέρουμε ζεστό γεύμα, να δώσουμε μια ευχάριστη ανάμνηση με μόνη ανταμοιβή μας μόνο ένα χαμόγελο ή μια ματιά ανακούφισης.
Φέτος ζούμε μια νέα πραγματικότητα όλοι….
Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά όλοι με κάποιο τρόπο βιώσαμε δυσκολίες. Οικονομικές και συναισθηματικές. Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να συγκριθεί με τον αγώνα που δίνουν καθημερινά οι λιγότερο “τυχεροί” συνάνθρωποι μας. Μας δίνει όμως μια γενική εικόνα και αίσθηση του τι αντιμετωπίζουν.
Την αγωνία για τα μέχρι τώρα εννοούμενα καθημερινά όπως φαγητό, ζεστασιά και πως θα ξημερώσει η αυριανή μέρα. Σίγουρα όχι στον ίδιο βαθμό, δεν προσπαθώ να εκμηδενίσω τον καθημερινό αγώνα τους, αλλά σκέψεις που μέχρι πρότινος δεν περνούσαν από το μυαλό κανενός από τους “τυχερούς” με τέτοιο φόβο και ανησυχία όπως φέτος.
Κυρίως πάνω από όλα γνωρίσαμε μια πρωτόγνωρη μοναξιά. Πως είναι να μην έχεις την επιλογή να στραφείς σε κάποιον άνθρωπο. Να θες να μιλήσεις σε κάποιον αλλά να μην υπάρχει κανένας, κάτι που πριν από αυτή τη χρονιά δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα στο νου μας.
Όλοι ελπίζουμε πως σύντομα θα επιστρέψουμε σε όσα γνωρίζουμε. Έχουμε όμως την μοναδική ευκαιρία να αξιοποιήσουμε όλα όσα βιώσαμε και να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο. Να ξεκινήσουμε μια νέα εποχή.
Πιστεύω ότι όλοι μέσα μας την ανάγκη να προσφέρουμε, όμως κάπου στο άγχος της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων το ξεχνάμε. Έτσι αυτές τις γιορτές, έχοντας νιώσει σε πρώτο χέρι τη μοναξιά και την αγωνία, ας φροντίσουμε να κάνουμε τη διαφορά. Ας δώσουμε κυρίαρχο ρόλο στο συναίσθημα της προσφοράς και ας συνεχίσουμε έτσι όλη την υπόλοιπη χρονιά που ξεκινάει.
Φωτογραφία: Matt Collamer
Follow Us!