Σχέσεις: Όταν δεν θέλεις να πεις αντίο.

Το δικό μου “αντίο” – από τη Μελίνα Ν.

Λένε ότι σε κανέναν δεν αξίζει ένα τέλος ανεξήγητο. Ίσως όμως, μόνο ένα τέτοιο τέλος αξίζει σε όσες ιστορίες δεν θέλουν πραγματικά να τελειώσουν. Νοιώθω σαν να πολεμήσαμε αυτοκτονώντας.  

Διάβασα μια ιστορία. Ήταν λέει δύο νέοι που οι οικογένειές τους μισιόντουσαν θανάσιμα. Μια μέρα όμως ο νεαρός πήγε κρυφά σε ένα πάρτυ, γνώρισε την κοπέλα, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν την επόμενη μέρα (αν έχεις το Θεό σου, αυτός ο έρωτας!). Προχωράμε μερικές μέρες μετά που γίνεται ο κακός χαμός και στις δύο οικογένειες που ο ένας θέλει να σκοτώσει τον άλλο και τελικά … κάποιος σκοτώνεται. Η κοπέλα ταράζεται τόσο πολύ που πίνει ένα φίλτρο που απλά την κοίμιζε ενώ θα έμοιαζε με πεθαμένη για δύο μέρες. Το σχέδιο της όμως δεν το επικοινωνεί σωστά στον καλό της, όπου ο ίδιος θεωρεί το λήθαργό της όντως  τελεσίδικο και από τον πόνο που του προκαλεί, αυτοκτονεί. Ξυπνάει η κοπέλα συνειδητοποιεί τι έχει γίνει και αυτοκτονεί και αυτή. Κάπως έτσι… Μα πες μου: πόσο ηλίθιοι;; πόσο δραματικά βλαμμένος και επικά ανθυγιεινός ο έρωτάς τους. Καταλήξαν νεκροί και χωρίς καν να προλάβουν να ζήσουν ο ένας τον άλλο. Και το πιο κουφό: υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει αυτή την ιστορία το απόλυτο ρομάντζο (Ρωμαίος& Ιουλιέτα) και στα δικά μου αυτιά θυμίζει σάτιρα…

Αυτό το γράμμα είναι η ανάγκη μου να επικοινωνήσω το δικό μου αντίο σε μια ιστορία πραγματικού έρωτα.

Όλοι κάτι έχουμε να πούμε για όσα δεν μας έφτασαν ποτέ, για όσα γκρέμισε ο συμβιβασμός, για όσα αφήσαμε να καταπιεί η λήθη παρασυρμένη και εγώ στην έπαρση ότι οι στιγμές που μοιραζόμαστε είναι εγγυημένο πως πάντα θα μας χαρίζονται.  Ονόμασέ αυτό που είχαμε όπως θέλεις, δεν ξέρω τι ήταν και δεν με ενδιαφέρει να το βαφτίσω με κάτι. Αυτό που αναγνωρίζω είναι ότι τα δικά μας χώρια ήταν τόσο έντονα όσο και τα μαζί μας. Αναγνωρίζω ότι ήθελα πολύ να είμαι μαζί σου. Τόσο πολύ ήθελα που έκανα τα πάντα για να έχω μια νύχτα μαζί σου. Δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας άλλος αρκεί να είχα μια γαμημένη νύχτα μαζί σου. Σαν και αυτή που κλοτσήσαμε και από τον κλότσο δεν συνήλθαμε ποτέ. Ή και συνήλθαμε αλλά σε άλλο πλανήτη. Αλλιώς. 

Είμαστε άνθρωποι ενήλικοι με «φτιαγμένες» τις ζωές μας, τα θέματά μας, τα προβλήματά μας, τους κώδικες επικοινωνίας μας. Και συναντιόμαστε και ερωτευόμαστε. Ζούμε τις στιγμές μας και αναπνέουμε σε ένα παράλληλο σύμπαν που ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Εγώ και εσύ. Ανάσα. Και αντί να κλειδωθούμε σε εκείνο το δωμάτιο και να το ζήσουμε, να το αφήσουμε να μας οδηγήσει, να μας μπλέξει, περιπλέξει, απεμπλέξει χωρίς αντιρρήσεις, εμείς το ζούμε μισό. Αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή και μπαίνουν μέσα ελέφαντες λογικής. Πόσο λάθος. Ο έρωτας από μόνος του είναι παράλογος. Δεν μπορεί να αντέξει σε λογικές, τακτικές και σκέψεις.  Ο ελέφαντας μου έχει καθήσει πάνω μου και έχω παραλήσει. Έχω αναλάβει την ευθύνη μου. Είμαι ενήλικας. Είμαι απολύτως υπεύθυνη για αυτό, για το τι θα το κάνω, αν θα το λύσω ή πως θα το λύσω. Δεν θέλω να αναλάβεις την ευθύνη εσύ, ούτε να το κάνεις δικό σου. Δεν περιμένω να το λύσεις εσύ για λογαριασμό μου. Μακάρι όμως να κρατούσαμε την πόρτα κλειστή…

Μαζί. Για να γεννηθεί ένα μαζί λένε, πρέπει να πεθάνουν δύο «εγώ». Το θέμα είναι ότι εμείς δεν τα καταφέραμε. Ενώ θέλαμε να περπατήσουμε μαζί στη συναρπαστική διαδρομή της ζωής, δεν ψάξαμε ποτέ να βρούμε κοινή πυξίδα. 

Φωνάζω, ουρλιάζω, θυμώνω, απογοητεύομαι, κλαιω, χτυπιέμαι, στεναχωριέμαι και αντιστέκομαι να δω τι έχει γίνει. Πόσο άδικο για τους εραστές να μην ξέρουν ότι ήταν η τελευταία φορά. Και μετά σίγαση: σίγαση μηνυμάτων, σχολίων, συναισθημάτων, σιγή

Με έχω πιάσει να σκέφτομαι – όλο και πιο σπάνια μπορώ να πω- πως οι αναμνήσεις μας υπνοβατούν κάπως και συναντιόμαστε κρυφά πίσω από την πλάτη μας, σε μια άλλη διάσταση. Είναι τρελό. Όπως ο τρόπος που επικοινωνούμε στις σιωπές μας και στα χώρια μας…

Τόσος καιρός πέρασε και πια μπορώ να είμαι ειλικρινής με εμένα και με την απουσία σου. Σε φοβήθηκα. Ήσουν η απόλυτη ανατροπή στη ζωή μου και μου γκρέμισες κάθε πιθανό στερεότυπο για τον έρωτα. Μακάρι να ήξερες ότι κάθε φορά που εσύ με κοιτάς, εγώ τρέμω ολόκληρη απο τη λαχτάρα να νοιώσω το άγγιγμά σου. Να πω πως το δικό σου άγγιγμα με έκανε να νοιώσω την απόλυτη ηδονή και με πήγε τόσο μακριά απο τα όρια που μου ήταν γνωστά μέχρι τότε. Να σου πω ότι οι πιο κρυφές μου σκέψεις και απρόσκλητες φαντασιώσεις, αυτές που δεν ελέγχονται έχουν πάντα και μόνο τη δική σου μορφή. 

Ήξερα ότι και εσύ ήθελες να είσαι μαζί μου. Ένα κομμάτι σου. Γιατί ένα άλλο έτρεχε μακριά, όπως έκανε πάντα. Μα πίστεψέ με, ο φόβος μου για τον έρωτα και την κατάληξή του με κάνουν να σου δίνω δίκιο. 

Και τώρα τι;

Τώρα ξέρω ότι σε πλήγωσα και πληγώθηκα. Εντελώς μαλακισμένα, σαν την ιστορία που ξεκίνησα. Σε γνώρισα, αλλά δεν κατάφερα να σε πλησιάσω.  Αγρίμι. Μια λέξη, αν σε περιέγραφα με μια λέξη (χωρίς επίθετο) αυτή θα διάλεγα. Όπως και τότε, πάνω στο ποδήλατό σου, απλησίαστη. Όχι επειδή θες, αλλά επειδή είσαι. Και εγώ από την άλλη δε σου έδωσα τίποτα ακόμη όταν έμοιαζε να σου δίνω πολλά. Δεν σε άφηνα να με νιώσεις στ’ αλήθεια. Το ήξερες. Αυτό όμως που δεν θα μάθουμε είναι αν τελικά θα αντέχαμε το “μαζί”. Ίσως και όχι αν μιλήσουμε για όλη τη σπατάλη των στιγμών μας. Το θέλαμε πολύ αλλά θα το αντέχαμε; Είναι μια ερώτηση που δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα να απαντήσω. 

και τώρα τι;

Από τη δική μου πλευρά σε κρατάω μέσα μου. Και πάω παρακάτω. Θα δώσω μια ευκαιρία σε όσα είναι υπαρκτά σε αυτή τη χρονοδιάσταση. Ας τα δω να σκοτώνονται από τη φθορά ή και να αναγεννούνται. Πάντα αυτό που κερδίζει είναι η ζωή. Έχει μια μαγική δύναμη να μας κρατάει

Για εμάς τις δύο ξέρω ότι δεν θα ταίριαζε ένα συμβατικό τέλος. Λένε όμως ότι σε κανέναν δεν αξίζει ένα τέλος ανεξήγητο. Εμείς με κάποια μορφή δεν δέχομαι ότι πεθάναμε, γιατί απλά δεν μας θεωρώ ηλίθιες (όπως το ζευγαράκι στην αρχή).

Εις το επανιδείν (Μελίνα Ν.)