Συνδέομαι για μη (με) πολεμάω

«Είμαι απόλυτα συνδεδεμένη με…», «εγώ ξέρω τι και πώς…», «αντιλαμβάνομαι πλήρως…». Με αυτά τα λόγια ένα και δύο χρόνια πριν προσπαθούσα να πείσω τους άλλους πως γνωρίζω πλήρως το σώμα μου, πως είμαι σε πλήρη σύνδεση με τις ανάγκες μου, τους σπονδύλους μου, το στομάχι μου, την πέψη μου. Σήμερα μόνο ένα πράγμα γνωρίζω.

Δεν ήξερα τίποτα και δεν θα ξέρω ποτέ τα πάντα.

Κάθε γυναίκα, κάθε άνδρας, κάθε παιδί, έφηβος, κάθε υποκείμενο έχει ανάγκη τους δικούς του προσωπικούς και συλλογικούς μύθους για να επιβιώσει. Είναι τα «παραμύθια» μας, οι «αλήθειες» μας, οι σταθερές και οι απόλυτες «γνώσεις» μας, τόσο αναγκαίες για να υπάρχουμε, να κρατηθούμε από κάτι, μα και τοσο μυθικές, ψεύτικες κατά μια έννοια. Εξάλλου, καμία γνώση, αφήγηση, πεποίθηση –στο βαθμό που εκφράζεται μέσω της  πεπερασμένης γλώσσας μας- δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει το πλήρες του εαυτού μας: τις ανάγκες που δεν αντιλαμβανόμαστε, τις ασυνείδητες σκέψεις μας, τα απωθημένα συναισθήματα, επιθυμίες μας, και ανάγκες.

Πριν δύο χρόνια πάλευα με την ανορεξία, πριν… σχεδόν πάντα πάλευω με τις διατροφικές διαταραχές. Στα χρόνια της ανορεξίας, υπήρξα πιο βέβαιη παρά ποτέ ότι είμαι συνδεδεμένη με το σώμα μου και ότι ξέρω ακριβώς τι χρειάζεται. Είχα τον μύθο μου γερό, στιβαρό και πλήρως αιτιολογημένο ως όπλο μου στη μάχη που έδινα –με ποιον άλλο- με το ίδιο μου το σώμα τελικά. Εναντίον του. Η λέξη και η έννοια της «σύνδεσης» είχαν αποκτήσει για εμένα νόημα σχεδόν ιερό και υποστήριζαν με ζέση μια πορεία που μόνο στην κατανόηση, τη φροντίδα και τη γνώση δεν βασιζόταν.

Μετά από αυτό το ταξίδι με τα «κοσκινάκια» μου, τις απόλυτες πεποιθήσεις μου, κατανοώ –ή καλύτερα αρχίζω να υποψιάζομαι- ότι τελικώς καμία σύνδεση δεν είχα με το σώμα μου και τις ανάγκες του. Και λέω πως αρχίζω να υποψιάζομαι, γιατί συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν θα ανακαλύψω καμία απόλυτη αλήθεια για εμένα. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει σε αυτή τη συνειδητοποίηση. Το ίδιο και η αυτοπαρατήρηση (αυτή κι αν είναι «παλιά μου τέχνη… κόσκινο», αλλά έτσι συμβαίνει σε όσους παλεύουν με τον έλεγχο και θέλουν να τον κατακτήσουν).

Το συμπέρασμα μου;;

Σήμερα υποψιάζομαι πως οι ανάγκες μου σε κάθε δεδομένη στιγμή της ζωής μου θα είναι διαφορετικές. Ίσα που θα προλαβαίνω να τις ακούω όσο αλλάζουν, προσπαθώντας να τις ικανοποιώ στο βαθμό που μπορώ, πριν αλλάξουν πάλι. Έτσι συμβαίνει και έτσι πρέπει να συμβαίνει.

Τα σώματά μας αλλάζουν, όπως οι ζωές μας, οι πεποιθήσεις μας, οι φίλοι μας, οι σταθερές μας, οι μύθοι μας. Και αλλάζουν διαρκώς. Η σύνδεση, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι ποτέ απόλυτη. Η σύνδεση μπορεί να υπάρξει μόνο όταν είναι «εν κινήσει», εν ζωή, ζωντανή, διαρκής και υπό δοκιμασία. Γι’ αυτό με υποψίασε το πιο πρόσφατό μου ταξίδι. Ούτε, όμως, γι’ αυτό μπορώ να διαβεβαιώσω. Ούτε καν εμένα. Μπορώ μόνο να με καθησυχάζω ότι έτσι είναι, για να προσπαθώ να με ακούω –ίσως- λίγο πιο πολύ. Συνδέομαι, για να μην (με) πολεμάω…

Μίνα Κωστοπούλου

Μου αρέσει να μαθαίνω, να εμπνέομαι από τις ιδέες των γύρω μου -από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.

Η έμπνευση, ο ενθουσιασμός, οι μικρές επιβραβεύσεις στην καθημερινότητα είναι η… καλύτερή μου!

Με τα εργαλεία αυτά έμαθα να ξεπερνώ και τις δυσκολίες. Ας τα μοιραστούμε!